• Historia parafii - rozdział 1
• Historia parafii - rozdział 2

 
3. 1. Duchowni
 
Parafię od podstaw zakładał, ks. proboszcz Dariusz Kiljan. Cały ciężar tego przedsięwzięcia dźwigał sam do roku 1995, kiedy to w okresach wolnych od zajęć studenckich pomagał mu ks. Marek Cześnin. Stała pomoc przyszła wraz z pierwszym wikariuszem parafii, ks. Ryszardem Raczkiewiczem, od czerwca 2002 r.
 
3. 1. 1. Proboszcz
 
Ks. Dariusz Kiljan objął probostwo tutejszej parafii 15 kwietnia 1993 r. Przybył z parafii Trzechel. Był wtedy jednym z najmłodszych proboszczów w diecezji. Tam pierwszy raz remontował najstarszy kościół na Pomorzu Zachodnim w Dzisinie. Jego trafne decyzje przy tym remoncie zaowocowały w ten sposób, że abp Marian Przykucki powierzył mu założenie parafii od podstaw w Świnoujściu.
Ks. Dariusz urodził się  10 listopada 1961 r. w Choszcznie w rodzinie rzemieślniczej. Przez okres szkoły podstawowej i średniej interesował się żywo sportem. W szkole średniej pasjonowała go piłka nożna, do tego stopnia, że należał do drużyny „ Grunwald” w trzeciej lidze, na pozycji stopera. Ta pasja towarzyszyła mu również przez pozostałe lata edukacji. Zarówno w seminarium duchownym jak i na studiach filozoficznych w Paradyżu. Grał w drużynie „Meteor”. Jest teraz oddanym kibicem „Floty”, piłkarskiej drużyny świnoujskiej, oraz wdraża ministrantów w tę formę aktywności. Obecnie, w wolnych chwilach głównie, gra w tenisa ziemnego i jeździ na nartach.

Ks. proboszcz, święcenia kapłańskie przyjął 15 grudnia 1985 r. z rąk bp. Kazimierza Majdańskiego. Był następnie w dwóch wikariatach, w Szczecinie: w parafii na Stołczynie, i Bożego Ciała przy Emilii Plater. Pierwsze probostwo objął w Trzechelu. W wieku trzydziestu dwóch lat został proboszczem w Świnoujściu. Po rozpoznaniu sytuacji zaczyna z wielkim zapałem organizować życie parafialne i przygotowywać dokumentację prac budowlanych, zarówno kościoła jak i plebanii.

W pierwszym okresie powstawania parafii, mieszka gościnnie na plebanii parafii Gwiazdy Morza. Wszystkimi sobie dostępnymi środkami poprawia jakość i skuteczność wznoszenia obiektów, włączając również swoje prywatne środki finansowe. Odwiedziwszy domy parafian mobilizuje ich do regularnego i znaczącego wkładu finansowego wszystkich rodzin, poczuwających się do odpowiedzialności za powstające dzieło. Bardzo szybko zjednuje sobie wszystkich i zapala do społecznego działania. Oprócz oficjalnych, poważnych rozmów, w obranym kierunku, środki i możliwości płyną z organizowania towarzyskich spotkań typu grill, biesiady parafialne. W parze z podstawowym celem finansowym, realizuje też wymiar zawiązywania się więzi wspólnotowej młodej parafii. Jego osobista otwartość na drugiego człowieka przyciąga również licznie gości zagranicznych, którzy chętnie korzystają z czynnego uczestnictwa w trudach powstawania młodej przygranicznej parafii i budującego się kościoła, ciesząc się jednocześnie, że mają taki za granicą bliżej niż u siebie w mieście, w kraju.

Niemal natychmiast wprowadza regularne życie liturgiczne i struktury organizacji przyparafialnej. W przeciągu półtora roku plebania, ze zdewastowanego niemal kompletnie budynku, nadaje się już do godziwego zamieszkania. Msze św. i nabożeństwa odbywają się już wówczas, pod dachem tymczasowej, drewnianej kaplicy, którą wypatrzył i zaadaptował do wiadomych potrzeb. W ciągu pięciu lat uporał się z wszelkimi pracami budowlanymi.

Ks. Dariusz prężnie godzi liczne obowiązki zarówno budowniczego jak i pasterza powierzonej owczarni. Dba żeby życie parafialne toczyło się wyznaczonymi torami, jednocześnie nie pozwala na monotonię. Z okazji rekolekcji np. stara się za każdym razem zapraszać osoby reprezentujące coraz to inny sposób przekazu w szerokim wachlarzu duchowości katolickiej. Jest czujnym obserwatorem społeczności parafialnej i gdy coś go zaczyna niepokoić, stara się o odpowiednie zaradzenie problemom. W ostatnim czasie, po latach wzmożonej aktywności w życiu duchowym parafian, zaznacza się teraz jej spadek, co martwi proboszcza, a zwłaszcza życie sakramentalne, w tym sakrament pokuty. W związku z tym np. zaprasza zaprzyjaźnionych kolegów księży, obcych poszczególnemu penitentowi, a dzięki temu niweluje psychologiczny opór. Jest również opiekunem grup duszpasterskich. W przeszłości był moderatorem Oazy Rodzin, obecnie zajmuje się Neokatechumenatem, Kręgiem Biblijnym i formacją ministrantów. Obok podstawowych obowiązków wynikających z bycia proboszczem, ks. Dariusz jest również kapelanem szpitala leżącego na terenie parafii.
 
3. 1. 2. Wikariusze i inni kapłani
 
Pierwszym wikariuszem został ks. Ryszard Raczkiewicz. Przybył z parafii łobeskiej, 24 czerwca 2002 r. Ks. Ryszard urodził się 26 lipca 1960 r. w Świdwinie. Święcenia kapłańskie przyjął 15 grudnia 1985 r. z rąk bp. Kazimierza Majdańskiego. (W tym samym czasie co ks. proboszcz). Po ukończeniu seminarium, dalej się kształcił, również teologicznie. Obecnie, na Uniwersytecie Szczecińskim, w stopniu licencjusza. Do tej pory pracował m.in. w Gorzowie, Krajniku, Suchaniu, Szczecinie, Łobzie i Świnoujściu. Obecnie jest w Choszcznie.

Na parafii w Świnoujściu, w ramach prac duszpasterskich, opiekował się dziećmi komunijnymi i przygotowującymi się do bierzmowania. Uczył w szkole Zawodowej i Morskiej w Świnoujściu na Warszowie. Dbał również o rozwój parafii, np. założył jej stronę internetową w 2004 r. i zapoczątkował jej uzupełnianie.

Współpraca z proboszczem układała się dobrze. Uzupełniali się w pracach duszpasterskich jak i innych dotyczących funkcjonowania parafii. Organizował pielgrzymki (pierwszą do Lichenia), wyjeżdżał z ministrantami na kilkudniowe obozy.

Ks. Ryszard wykonywał swoje obowiązki i pomagał w prowadzeniu parafii, przez trzy lata, do czerwca 2005 r. Następnym wikariuszem w parafii został ks. Zbigniew Tyszkiewicz.

Urodził się 28 grudnia 1950 r. w Szczecinie. Świecenia kapłańskie przyjął 30 kwietnia 1978r. z rąk ks. bp. Jerzego Stroby. Jego starszy brat jest również księdzem. Dekretem biskupa, do Świnoujścia z Morynia, przybył 25 sierpnia 2005 r. Oprócz posługi sakramentalnej zajmuje się w parafii dziećmi przygotowującymi się do I Komunii Św. i młodzieżą gimnazjalną I i II klas. Również katechizuje w gimnazjum.

Na parafii, podczas jej powstawania, rezydował okresowo, ks. Marek Cześnin. W dniach wolnych, podczas swojego studiowania w Konserwatorium Zabytków na Uniwersytecie im. Mikołaja Kopernika w Toruniu, mieszkał i pracował w tutejszej parafii. Będąc blisko jej potrzeb, oprócz swojej działalności duszpasterskiej, ofiarował swoje rękodzieła w postaci wykonania Drogi Krzyżowej, figur patronów, krzyża z wizerunkiem Pana Jezusa, zawieszonym w prezbiterium. Czynnie z parafią był związany 5 lat. 
 
3. 2. Wierni
 
Parafia, urzędowo liczy ok. 2,5 tys. wiernych. Jednak wg pierwszych obliczeń ks. proboszcza ta liczba wynosi 2169 osób. Obecnie, trudno jest to ustalić precyzyjnie, ze względu na liczne i dłuższe wyjazdy za pracą, zwłaszcza młodych parafian, za granice do Irlandii, itp.

Parafię pw. Śś Stanisława i Bonifacego BM zamieszkują rodziny w domkach jednorodzinnych lub kilkurodzinnych. Nie ma tu wieżowców i wielkich osiedli. Parafię stanowią ludzie starsi, którzy mieszkali tu zanim zmieniły się warunki polityczne, pozwalające na zasiedlenie domów poradzieckich. Dzięki tym przemianom napłynęły rodziny młode, rozwojowe. Obecnie znowu następują zmiany w liczebności i strukturze wiekowej parafian, ze względu na wyjazdy zagraniczne do pracy, wielu wiernych.

   Na tym terenie również nie ma wielkich zakładów pracy, czy instytucji. Mieszczą się tu dwa szpitale oraz w pierwszych latach istnienia przedszkole.

   Na terenie parafii zamieszkują również ludzie innych wyznań. Protestanci mają też tutaj swój Dom Modlitwy. Ludzi ci są otwarci na sąsiadów katolików. Przyjmują nawet księdza, podczas wizyt duszpasterskich.

   Razem z ks. proboszczem, od początku istnienia parafii, czynnie włączyli się w jej powstawanie, tacy parafianie jak: społeczni budowniczowie, Robert Rachuta, Adam Szczodry, Zdzisław Langiewicz, Kazimierz Kowalski; pierwszą zakrystianką była Grażyna Szczodry: funkcję kościelnego pełniła Helena Kruszona; od roku 1996, organistą jest Wojciech Kaszlikowski, kiosk parafialny prowadzi Anna Kuś. Dnia 26 czerwca 1999 r. ks. proboszcz powołał do życia Radę Parafialną, której zadaniem jest podejmowanie decyzji w sprawach dotyczących ożywiania życia parafialnego. Zaraz na początku zawiązały się również grupy duszpasterskie, z przewagą wiernych członków, po dziś dzień.

   Wierni chętnie włączają się w różne formy życia parafialnego, czy to w strukturach parafii, czy w duchowej działalności, czy w jej lżejszej formie, wspólnego radowania się i świętowania. Chociaż można zauważyć, iż ten człon stałych wiernych, który zawiązał się na początku, rekrutujących się z wiernych działających w grupach parafialnych, odpowiedzialnie trwa nadal. Inni okresowo, liczniej się włączają. Są też osoby, wyróżniające się ze społeczności, z racji swojej funkcji. Pan Marek Skrzyński, znany jest jako redaktor i ilustrator Wiadomości parafialnych. Opisuje swoje spostrzeżenia i uwagi dotyczące życia parafii. Organista Wojciech Kaszlikowski, z podopiecznym chórem, scholką, wychodzi również poza ramy parafialnej służby, zabiera swój zespół na konkursy. W ten sposób przyczynia się też do polepszenia jakości kulturalno-duchowego życia wiernych.

   Życie parafii, generalnie, wyznacza rok liturgiczny, cykliczność spotkań grup duszpasterskich oraz bieżące sprawy, którymi żyje Kościół oraz społeczność lokalna i Polska. Rok liturgiczny wyznacza aktywność parafian z okazji świąt, I Komunii Świętych, i innych sakramentów, nabożeństw, procesji, itp. Są to, zarówno przygotowania typu budowa żłóbka, czy grobu pańskiego, albo ołtarzy na Boże Ciało, jak i uczestnictwo w liturgii i obrzędach, a także artystyczna oprawa ważnych wspominanych wydarzeń, jak przedstawienia: Jasełek czy Pasji. 

Życie wielu parafian skupia się również na uczestnictwie w którejś z grup duszpasterskich w parafii. Odbywają się one w zależności od rodzaju, w cyklach tygodniowych, jak Neokatechumenat, czy dwutygodniowych jak Spotkania Biblijne, czy miesięcznych, jak Żywy Różaniec, Przyjaciele Radia Maryja.

Bieżące sprawy, którymi żyje Kościół oraz społeczność lokalna i Polska, są to np. pielgrzymki okazjonalne, jak wspólne modlitwy u stóp Jasnej Góry, i pielgrzymkowe wycieczki do Rzymy oraz okolic, do Szczecina, do Lichenia, do Krakowa, Łagiewnik, po sanktuariach Maryjnych wschodnio- północnej Polski, na spotkania z Papieżem Polakiem, w kraju i za granicą, ale i wspólne biesiady parafialne z okazji odpustów parafialnych, organizowane inne formy wspólnego spędzania czasu, z tytułu zakończenia bądź rozpoczęcia roku szkolnego, np.: przyjęcia okazjonalne przy kawie i herbacie, wieczerza wigilijna dla samotnych, turnieje, biegi, zawody sportowe w piłce nożnej, a także przyjmowanie gości czy to na niwie kulturalnej, jak zespoły teatralne, soliści piosenkarze, czy duchowej, jak rekolekcjoniści, misjonarze, klerycy. Do stałej już tradycji parafialnej, wszedł zwyczaj od roku 1999, iż w lipcu Rada Parafialna i ks. proboszcz organizują biesiadę parafialną. Po Mszy św. wspólnota parafialna biesiaduje na placu kościelnym. Jest wówczas uczta kulinarna, przygotowana przez mieszkańców osiedla Posejdon i Dzielnicy Poradzieckiej, popisy młodych talentów, zmagania sportowe i plastyczne, gry i konkursy dla dzieci, wspólny śpiew. Jednym słowem dopełnienie radości. Parafia mimo wytrwałych modlitw o powołania kapłańskie z jej wiernych, jeszcze nie doczekała się takiego kandydata.

• Historia parafii - rozdział 4