1. 1. Historia miasta
 
Świnoujście leżące w północno-zachodniej części Polski, jest najdalej wysuniętym na zachód miastem naszego kraju. Powstało u ujścia rzeki Odry do Bałtyku, nad cieśniną Świna, tworzącą przy ujściu do Zalewu Szczecińskiego wsteczną deltę zwaną krainą 44 Wysp. Zamieszkała część miasta zajmuje największe wyspy regionu Pomorza Zachodniego: Uznam, Wolin i Karsibór, z czego centrum znajduje się na wyspie Uznam, dzielnice wschodnie na wyspie Wolin i Karsibór. Niezamieszkała część, południowo-wschodnia, obejmuje Krainę 44 Wysp. Jest to teren bogaty przyrodniczo: kompleksy leśne, bory, łąki, torfowiska, środowisko zamieszkałe przez liczną zwierzynę. Przez wyspę Uznam przebiega granica Polsko-Niemiecka. Z 242 km² wyspy, do Polski, należy 41 km².

Nazwa miasta wywodzi się od słowiańskiego słowa świdna, oznaczającego poświatę na powierzchni wody, lśnienie jej lustra na rozlewiskach i moczarach. Wcześniej osada nosiła nazwę Zwyne, West-Swine. Oficjalnie Świnoujście przyjęło swoją nazwę w 1742 r. Świnoujście obecnie, to znane uzdrowisko i wczasowisko oraz port morski nad Świną.

Historycznie patrząc, większe skupiska ludzi na tym terenie, pojawiły się w neolicie ok. 4200-1700 lat p.n.e. Odnajdowane ślady ich bytności to cztery typy ceramik: wstęgowa, pucharów lejkowatych, amfor kulistych i sznurowa. Pod koniec epoki brązu, ok. 1200-400 lat p.n.e., uwidacznia się rozwój kultury łużyckiej, pozostawiającej liczne osady i cmentarzyska. W okresie lateńskim, trwającym od 400-1 roku n.e., na wyspie Uznam zauważa się kulturę jasforską. Po niej nastają wpływy Wenedów (Słowian Pomorza) i Gotów. Rozwija się handel wymienny z Rzymem.

W IV w. rozpoczyna się wielka wędrówka ludów. Tereny dotąd zajmowane przez nieliczne plemiona germańskie zasiedlili Słowianie. Na wyspie Wolin mieszkają Wolinianie a na Uznamie plemię Wąsławiów. Plemiona te tworzą większą grupę pomorskich Wieletów, inaczej Luciców. Ludy te łączy pogański kult Trzygłowa i Jarowita. Rozwój gospodarczy spowodował zwiększenie liczby ludności i powstanie licznych osad i grodów. Wspomina o tym „Geograf Bawarski” z 874 r.

W X w. Mieszko I włącza ziemię Wolinian do Polski. W okresie władztwa wikingów nad Bałtykiem, normański jarl Wolina, Sigwaldi podporządkował się Bolesławowi Chrobremu. Po latach niezależności i wojen Pomorze Zachodnie, czyli terytorium od Odry na wschód, przyłącza do Polski Bolesław Krzywousty, którego lennikiem zostaje słowiański książę pomorski Warcisław I z rodu Gryfitów w 1121 r. Od roku 1124 rozpoczyna się chrystianizacja Pomorza Zachodniego przez Ottona z Bambergu. W okolice Świnoujścia dotarł Otton w grudniu 1124 r. gdzie ochrzcił znaczną część ludności oraz poświęcił wybudowaną tam kaplicę. Ale nie można mówić nawet o względnej stabilizacji na tych terenach. Drugi raz wyprawił się ten misjonarz na Wyspę Uznam w 1128 r. W dzień Zesłania Ducha Świętego, 10 czerwca, odbył się wiec znakomitych przedstawicieli licznych miejscowości, na którym zebrani Wieleci postanowili przyjąć chrzest. Przypuszcza się jednak, że nie z pobudek czysto religijnych ale politycznych.

Jest to wciąż czas jeszcze nieugruntowanego chrześcijaństwa. W 1147 r. nękają Pomorze Niemcy i Duńczycy. Chcą chrystianizować to co już schrystianizowane (aż biskup Wolina, Wojciech musi wywieszać krzyże na wałach Szczecina).

Na wyspie Uznam, z inicjatywy biskupa Wojciecha, w 1156 r. powstaje klasztor norbertanów (premonstratersów), w Grobi. W Świnie Zachodniej istnieje już parafia należąca do biskupstwa pomorskiego w Wolinie.

W 1173 r. Duńczycy najeżdżają znowu i niszczą tereny Pomorza, zwłaszcza biskupstwo w Wolinie, jak też słowiańskie umocnienia nad Świną, (nad którą tubylcy odbudowują w 1177 r. dwa inne grody, należące do dwóch rodów słowiańskich rycerzy Kamyków i Brusewiczów). Istnieją wzmianki mówiące, że przez krótki czas Uznam jest biskupstwem pomorskim.

Na Bałtyku mocno uaktywniają się chąsy słowiańskiej floty z ziem Wolina i Rugii, których floty zagrażają Skandynawii. W słowiańskich ośrodkach nadmorskich, tworzących związek wendyjski, rozwija się wymiana towarów i tworzą się szlaki handlowe (W XIII w. w pobliżu przeprawy przez Świnę, w Przytorze, na szlaku kupieckim, książę Barnim I postawił komorę celną). W niemieckich źródłach jest wzmianka o kursującym promie już w 1230 r. Była to jedyna przeprawa w tej okolicy. Z niej korzystało również wielu pątników, dlatego tutaj zaczęli swą działalność cystersi z miasteczka Dargun, w Meklemburgii, gdy książę Barnim I w 1242 r. przekazał im Karsibór.

Ludność napływająca z Zachodu Europy, zaczyna tworzyć struktury mieszczańskie i powoli wypierać Słowian z ośrodków miejskich do portowych podgrodzi tzw. wików.

Przez trzy wieki trwają wojny pomorsko-brandenburskie. Władcą zjednoczonego Księstwa Zachodniopomorskiego zostaje Bogusław I Gryfita. Terenami na wyspie Uznam zarządzają klasztory w Pudagli, Krzywinie (Krummin) a także Darguń.

Pierwszy kościół we wsi Świna zbudowano w 1182 r. W połowie XIV w. jest następna wzmianka o budowie kościoła, prawdopodobnie już z cegły, gotycki (W 1648 r. dobudowano do niego neogotycką wieżę). Kupcy szczecińscy, w roku 1459 spalili wieś.

W 1532 r. rozpada się Księstwo Zachodniopomorskie na dwie części i powstaje obok części szczecińskiej, drugie Księstwo Wołogoskie obejmujące również wyspę Uznam.

Na Pomorzu zbliża się kres silnych wpływów biskupstwa kamieńskiego, mającego swoje własne feudalne  państwo przez XV w. Nastąpiło to ostatecznie przez przyjęcie luteranizmu na Sejmie Stanów Pomorskich w Trzebiatowie w 1534 r. Następuje przejmowanie kościołów przez protestantów. We wsi West-Swyne nastąpiło to w 1557 r.

W ciągu następnych stu lat wygasa panowanie książąt z rodu Gryfitów na tym terenie, wraz z bezpotomną śmiercią Bogusława XIV w. 1637 r. Od 1630 r. wyspy Uznam i Wolin dostają się pod władanie Szwecji, właśnie z wskutek wygaśnięcia dynastii pomorskiej i postanowień pokoju westfalskiego z 1648 r.

Na arenie międzynarodowej trwa wojna 30-letnia, w której ginie znaczna część ludności również z tego terenu. Na Pomorzu Zachodnim następuje napływ osadników z przeludnionych terenów Niemiec.

W 1720 r. wyspy Uznam i Wolin zostają sprzedane Prusom. Ponieważ żeglowny szlak na Pianie pozostaje Szwedzki, opłaty celne są wysokie, zapada decyzja o uczynieniu na Świnie drogi wodnej do Szczecina i budowie portu w Świnoujściu.

Od roku 1747 Świnoujście staje się portem morskim. Mieszka tu wówczas 46 rodzin. Wkrótce, podczas wojny siedmioletniej (1756-1763), osada i port zostają zniszczone.

Po zakończeniu wojny, w krótkim czasie mieszkańcy podnoszą się ze zniszczeń i w roku 1765 Świnoujście uzyskuje prawa miejskie, nadane mu prawem lokacyjnym przez Fryderyka Wielkiego. Niebawem mieszka w mieście 259 rodzin, w 180 domach.

W czasie kampanii napoleońskiej i blokady, ludność żyje z przemytu, podupada port. To jest przyczyną, że w 1814 r. zdarzył się wypadek, 14 statków weszło na mieliznę przy ujściu Świny. Wydarzenie to spowodowało wybudowanie falochronów i oznakowanie toru wodnego.

Stagnacja spowodowana wojną napoleońską wydaje się przeszłością, następuje szybki rozwój miasta za sprawą licznie napływających wczasowiczów i pracowników sezonowych do Świnoujścia, w tym Polaków, uzupełniających  niedobór robotników, spowodowany „Ostfluchtem” czyli masową wędrówką ludności z Pomorza na zachód Niemiec. Obok żeglugi prężnie rozwija się przemysł materiałów budowlanych. Wybudowano w tym czasie Ratusz Miejski (1805-1806), latarnię morską (1858 r.).

Wraz z napływem ludności a także polskich żołnierzy wcielonych do armii pruskiej, do batalionu morskiego, istnieje zwiększona potrzeba opieki duszpasterskiej w Świnoujściu. Samych katolików na Pomorzu, w powiatach Anklam i Uznam-Wolin w 1852 r. było tylko 38. Kościół przejęty przez protestantów w 1557 r. okazał się za mały. W latach 1788-1792 wybudowano kościół pw. Chrystusa Króla. Tutaj tylko gościnnie odbywały się nabożeństwa katolickie.

Pod koniec XIX w. następowała powolna rekatolicyzacja w Świnoujściu. Katolicy od 1852 r. spotykali się w prywatnym domu katolickiego cukiernika Lussema, tworząc początki gminy katolickiej. Wówczas było to 15 rodzin. Rok później liczba wyznawców wzrosła, gdy przeniesiono do Świnoujścia batalion morski. Kapelan wojskowy przyjeżdżał ze Szczecina do Świnoujścia kilka razy do roku. Pomagał mu również ksiądz Krause, z Berlina znający język polski. 7 września 1867 r. wyszło zarządzenie o powstaniu nowej parafii katolickiej Anklam-Świnoujście. W 1869 r. urządzono kaplicę w zakupionym „Domu Misyjnym”. W 1888 r. została wybudowana pierwsza katolicka szkoła i plebania, przez ks. Pluhacza, proboszcza z Anklam. W tym też roku utworzono ze Świnoujścia odrębną jednostkę administracyjną, choć oficjalnie jeszcze nie erygowaną. W 1895 r. położono kamień węgielny pod budowę kościoła katolickiego. Zatem pierwszą parafię katolicką erygowano 30 sierpnia 1896 r. wraz z poświęceniem nowego kościoła pw. Gwiazdy Morza.

Razem z innymi miejscowościami nadmorskimi, Świnoujście od roku 1824, staje się znanym kąpieliskiem, a po odkryciu solanek w 1885 r. również uzdrowiskiem. Budowa linii kolejowej po wyspie Uznam w 1876 r. oraz Wolin w 1901 r., spowodowało to, że miasto dalej prężnie się rozwija i uatrakcyjnia. Założono Park Zdrojowy, przy plaży powstała zwarta dzielnica uzdrowiskowa z licznymi domami wczasowymi, hotelami i pensjonatami. Na przestrzeni 14 lat wybudowano 300 nowych budynków. Liczbę mieszkańców podaje się już w dziesiątkach tysięcy.

Wśród mieszkańców w zdecydowanej większości protestantów, sukcesywnie powiększała się liczba katolików na stałe osiedlających się na terenach parafii Gwiazdy Morza. W 1927 r. 30 czerwca, ówczesny proboszcz, ks. Adolf Moepert sprowadził do pomocy duszpasterskiej siostry ze Zgromadzenia Najświętszej Maryi Panny z Wrocławia. Katolików wówczas było już 1500 osób.

Świnoujście dotąd to nie tylko miejscowość nadmorska wczasowo uzdrowiskowa, ale również punkt strategiczny, ze względu na swoje położenie. Przez sytuacje polityczną na arenie międzynarodowej Świnoujście powoli będzie się przekształcać bardziej w bazę wojskową.

Już z XII w. napotykamy wiadomości na temat umocnień, broniących dostępu ujścia Świny do Morza Bałtyckiego. Wolinianie zbudowali strażnice, które zburzyli w 1184 r. duńscy wikingowie. W XIII w. w Przytorze zbudowana zostaje komora celna, która pełni rolę również książęcych umocnień. Zburzona w 1359 r., zostaje natychmiast odbudowana.

W 1630 r. Szwedom, po walkach na Pomorzu pod wodzą króla Gustawa II Adolfa, również o ujście Świny, dostaje się wybudowany dwa lata wcześniej przez armię Albrechta von Wallensteina, solidny szaniec. Pod ich rządami powstają dwa forty redutowe typu care. Kiedy Ujście Świny przejmują Prusy, w 1720 r., modernizują je, wyposażając w stanowiska artyleryjskie. Z biegiem czasu uznano niewystarczalność samych fortów. Postanowiono zwiększyć system warowny, który rozciągnął się na ponad 20 ha po obu brzegach Świny. Decyzją rządu pruskiego w dniu 29 listopada 1863 r. przyznano Świnoujściu rangę twierdzy morskiej. Forty i cały garnizon jeszcze modernizowano, wzmacniano do 1900 r. Klęska Niemiec w I wojnie światowej przystopowała rolę fortów i udoskonaleń. Powrót do tych założeń nastąpił po Układzie Paryskim w 1926 r. Gdy Hitler doszedł do władzy rozpoczęto intensywnie rozbudowę bazy morskiej wojskowej w Świnoujściu. Powstały liczne schrony przeciwlotnicze, bunkry. Umieszczano baterie artyleryjskie w obszarze i otoczeniu fortów oraz na znacznej odległości od nich. W czasie II wojny światowej Świnoujście jest bazą zaopatrzeniową okrętów podwodnych. W pobliżu funkcjonuje 16 baterii dział nabrzeżnych i przeciwlotniczych (Od zakończenia II wojny, do 1962 r. system ten był wykorzystywany przez wojska radzieckie, stacjonujące w Świnoujściu).

W okolicy istnieją obozy jenieckie. Pod koniec wojny przybywają tutaj statki z niemieckimi uchodźcami, niektórzy niestety giną podczas alianckich nalotów.

Świnoujście 5 maja 1945 r. zajmują wojska radzieckie. Po pięciu miesiącach, na mocy uzgodnień poczdamskich, przebieg granicy Polski zostaje wyznaczony na zachód od Świnoujścia. Mimo działań wojennych, nalotów alianckich, infrastruktura miasta nie doznała znacznych zniszczeń.

Początkowo Świnoujście jest tylko bazą wojskową, ale wkrótce zaczyna się przesiedlenie ludności niemieckiej w granice ich państwa i masowy napływ polskich osadników i przesiedleńców ze wschodu. W 1949 r. zaczyna działać Przedsiębiorstwo Połowów Dalekomorskich „Odra”. W latach 50-tych XX w. dzielnicę nadmorską opuściły wojska radzieckie i w 1959 r. otworzono ośrodki letniskowe. Rozkwit regionu przypada na lata siedemdziesiąte. Jeszcze w 1968 r. oddano do użytku nowo wybudowany port węglowy, wkrótce też wybudowano morską stocznię remontową. Funkcjonuje wielki port przeładunkowy, a także terminal promów morskich, pływających do Niemiec, Skandynawii i Wielkiej Brytanii. Rozwija się budownictwo mieszkaniowe, także turystyka. Lata osiemdziesiąte przyniosły również dla naszego regionu przemiany polityczne i głęboki zastój gospodarczy. Powstaje ogólnopolski związek zawodowy „Solidarność”, który doprowadza do uniezależnienia się krajów bloku wschodniego od Związku Radzieckiego i demokratyzacji życia. W sierpniu 1980 r. strajkują większe zakłady. Trwa okres przemian politycznych tak w Polsce, jak i w samym Świnoujściu. Po roku 1989 w wyniku tych zmian następuje rozwój inicjatywy prywatnej i ożywienie handlu, zwłaszcza przygranicznego oraz napływ turystów. W 1992 r. garnizon radziecki ostatecznie opuszcza miasto. Niestety upadają duże zakłady państwowe, a pieniądze prywatnych inwestorów zmieniają oblicze miasta, które staje się jeszcze atrakcyjniejsze zwłaszcza turystycznie.

Razem z odejściem osadników niemieckich będących prawie w stu procentach wyznania ewangelickiego, wrócił zdecydowanie katolicyzm na wyspy Uznam i Wolin.

Do roku 1947 ustabilizował się ruch migracyjny, związany z zasiedlaniem tzw. „ziem odzyskanych”. W następnych latach obserwuje się dalszą dynamikę rozwoju ludności. W niejasnych jeszcze, administracyjnie warunkach Kościół katolicki próbuje się odnaleźć.

Na terenie Świnoujścia, na wyspie Uznam, do zakończenia II wojny światowej stały trzy kościoły. Dwa protestanckie i jeden katolicki. Najmłodszy z nich bo wybudowany w 1910 r. został częściowo zniszczony, podczas działań wojennych. W 1952 r., oprócz wieży został on całkowicie rozebrany, a cegły zasiliły materiał budowlany, przy odbudowie Warszawy.   Istniała na tych terenach już parafia katolicka, od roku 1896, ale zatwierdzona przez władze została dopiero w 1908 r. Od roku 1909 na Pomorzu Zachodnim ogłoszono podział administracyjny Kościoła katolickiego, na trzy archiprezbiteriaty: straslundzki, koszaliński i szczeciński. Świnoujście należało wraz z ośmioma innymi do szczecińskiego. Od roku 1930 parafia świnoujska została włączona do diecezji berlińskiej. Po II wojnie światowej parafia należała do gorzowskiej administracji kościelnej, podległej bezpośrednio pod opiekę prymasa Polski.

W 1946 r. kościół pw. Chrystusa Króla, przejęty od Kościoła Luterańskiego, stał się kościołem pomocniczym dla parafii pw. Gwiazdy Morza do momentu erygowania nowej parafii pw. Chrystusa Króla 28 maja 1973 r.

Świnoujście od 28 czerwca 1972 r. należało do nowoerygowanej, bullą papieża Pawła VI Episcoporum Poloniae coetus, diecezji szczecińsko-kamieńskiej.

Wyspa Karsibórz istnieje jako samodzielna wyspa od momentu przekopania Kanału Piastowskiego w 1875 r. Wcześniej te podmokłe ziemie stanowiły jedną wyspę Uznam. W Świnoujściu na wyspie Karsibórz mały gotycki kościół został wybudowany w XV w., i przebudowany w XIX w.[42] Od początku istnienia świątynia należała do parafii katolickiej. Po 1535 r. przejęta została przez protestantów. W 1945 r. dzielnica Karsibórz stała się filią parafii pw. Gwiazdy Morza w Świnoujściu i kościół pw. Niepokalanego Poczęcia NMP, opuszczony przez protestantów kilka dni wcześniej, 8 grudnia 1946 r. został poświęcony i zwrócony parafii katolickiej. W dniu 25 kwietnia 1978 r. biskup szczecińsko-kamieński ustanowił Świnoujście-Przytór samodzielną parafią pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa włączając do niej kościół z Karsiborza jako kościół filialny.

Dalszy rozwój gospodarczy, przyrost naturalny, ustabilizowane warunki życia, zmiany społeczno-polityczne w kraju, powodowały potrzebę powstawania nowych parafii i kościołów na terenie miasta po obu jego stronach.

W latach siedemdziesiątych centrum miasta było znacznie rozwinięte. Dalsze lata przewidywały równie prężny rozwój dzielnicy Warszów, gdzie zasadniczo istniały już duże zakłady rodzimej gospodarki. Planowano wybudowanie 30-tu tysięcy mieszkań dla ludzi mieszkających i pracujących w tej części miasta. Parafia, do której należała ta część miasta z trudem obsługiwała również dzielnicę Warszów. Dlatego ówczesny proboszcz parafii pw. Chrystusa Króla, ks. Stanisław Szwajkosz, poczynił starania o wybudowanie nowego kościoła na Warszowie. Było to w 1977 r. Budowę realizował już ks. Czesław Śliwa. 11 grudnia ks. bp Jerzy Stroba poświęcił ukończoną już część kościoła, tzw. Kaplicę Ślubów. Całość kościoła ukończono w 1980 r. Parafia została erygowana 8 marca 1981 r. Obejmuje dzielnicę Warszów oraz  dzielnicę Ognica. Parafia liczy ok. trzech tys. mieszkańców. Pierwszym proboszczem parafii był ks. Bernard Półtorak. Od 1995 r. jest nim ks. lic. Bernard Boguszewski.

Dla mieszkańców dzielnicy Płachcin i Paprotno (Wydrzany) powstała 29 października 1989 r. parafia pw. bł. M. Kozala BM przy ulicy Gdańskiej 20. Jest to lewobrzeżna część Świnoujścia. Na jej terenie mieszka ok. 14280 osób. Na terenie parafii znajdują się dwa przedszkola, szkoła podstawowa, gimnazjum, ekonomiczne i medyczne szkoły średnie. W szkołach tych pracują księża wikariusze tutejszej parafii oraz pięć katechetek świeckich. W przeważającej większości jest to dzielnica domków jednorodzinnych. Powstały też trzy osiedla wielomieszkaniowe.

1. 2. Powstanie i rozwój parafii pw. Śś Stanisława i Bonifacego BM
 
Przemiany polityczne w Polsce a także na arenie międzynarodowej, w roku 1991 spowodowały opuszczanie miasta przez wojska Federacji Rosyjskiej. Do roku 1992 zajmowały one w Świnoujściu, większą część dzielnicy przygraniczno-nadmorskiej Posejdon. Kiedy rodziny oficerów rosyjskich zaczęły opuszczać zajmowane domy, stopniowo na ich miejsce przybywali Polacy, zagospodarowując kolejne kamienice, oraz całe ulice. Kiedy ten proces się zakończył dzielnica liczyła ponad 5 tys. mieszkańców. Pół roku po wyjeździe Rosjan, 14 kwietnia 1993 r., na terenie ich dawnej dzielnicy, ks. abp Marian Przykucki powołał nową wspólnotę parafialną. Jako teren przyszłej lokalizacji kościoła oraz plebanii obrano, dawny plac zabaw rosyjskiego przedszkola garnizonowego, przy ulicy Siemiradzkiego. Zatem przyszła parafia obejmowałaby swoim zasięgiem tereny od granicy polsko-niemieckiej, na zachodzie, do ul. Matejki na wschodzie, od ul. Wojska Polskiego na południu po Morze Bałtyckie na północy. Są to ulice: Siemiradzkiego, Słowackiego, Orkana, Prusa, Żeromskiego, Małachowskiego, Kasprowicza, Sienkiewicza, Ujejskiego, Nowowiejskiego, Moniuszki, Matejki, Wyspiańskiego, Grottgera, Bursztynowa, Tuwima, Norwida, Gałczyńskiego, Broniewskiego, Staffa, Kossaków, Graniczna, Karola Miarki, Kochanowskiego, Marynarki Wojennej, Kruczkowskiego, Wojska Polskiego, Leśmiana Pułaskiego, Zapolskiej, Fredry, Roosvelta. Na jej terenie znajduje się niewiele instytucji (przeważnie sanatoria, domy wczasowe, pensjonaty), przedszkole, szpital. Mieszka tu ok. 2,5 tys. parafian. Dzień później, czyli 15 kwietnia proboszczem nowej parafii został ks. Dariusz Kiljan. Tymczasowo, gościnnie zamieszkał w domu parafialnym przy kościele „Gwiazdy Morza”. Ks. proboszcz rozpoczyna zagospodarowywanie od remontu zdewastowanego budynku po Armii Radzieckiej, przeznaczonego na przyszłą plebanię. Od 25 kwietnia, kiedy to miała miejsce pierwsza Msza św., w każdą niedziele i święta zaczął regularne odprawianie Mszy św. na placu kościelnym. Pod gołym niebem odbywały się nabożeństwa do lipca tego roku. Wtedy postawiono drewniany barak, kaplicę, która służyła do momentu wybudowania kościoła.

Mimo prowizorycznych warunków organizuje również życie parafialne. Zakrystia mieści się w domu prywatnym państwa Szczodrych, naprzeciwko placu kościelnego. Pierwszą zakrystianką zostaje pani Grażyna Szczodry. Uruchomiona zostaje kancelaria parafialna. Rozpoczynają się odwiedziny chorych w domach, które odtąd trwać będą w każdy pierwszy piątek miesiąca. Swoje spotkania zaczynają również ministranci oraz dziewczynki chcące należeć do scholi.

Rytm życia parafialnego wyznacza rok liturgiczny. Co roku w adwencie odbywają się wspólne roraty dla dzieci i dorosłych. Do wspólnego przeżywania rekolekcji adwentowych i wielkopostnych ksiądz proboszcz stara się zapraszać przedstawicieli różnych duchowości. Dzieci w czasie adwentu aktywizowane są zbieraniem elementów układanki i na koniec nagradzane słodyczami za wytrwałość w pełnieniu czynów miłości i modlitwę. Zwykle na koniec świąt Bożego Narodzenia dzieci przedstawiają Jasełka.

W okresie Wielkiego Postu parafia przygotowuje się do przeżycia misterium paschalnego przeważnie tradycyjnie: przez udział w nabożeństwach, rekolekcjach. W dotychczasowej historii parafii zdarzyło się również okazałe przedstawienie teatralne wystawione przez teatr „WERTEP”, w kościele, mobilizujące do głębszego wejścia w te tajemnice paschalne. Z okazji Niedzieli Palmowej ks. proboszcz ogłasza dla dzieci i rodziców konkurs na najokazalszą palmę. Jest to element znacznie mobilizujący zwłaszcza dzieci do czynnego udziału w tym okresie liturgicznym.

Miesiąc maj to okres przyjmowania przez dzieci Pierwszej Komunii Świętej, nabożeństw majowych, odpustu parafialnego, a także wizyt pasterskich i bierzmowania.

W zależności od danego roku na maj lub czerwiec przypada święto Bożego Ciała. Parafia uroczyście przeżywa to święto. Nie brakuje zaangażowanych w przygotowanie ołtarzy. Zajmują się tym przeważnie całe grupy działające w parafii. Zdarzało się również, że do budowy ołtarzy zgłaszali się kuracjusze. Do roku 2006 procesja szła różnymi trasami. W pierwszym roku ta uroczystość rozpoczęła się w kościele pw. „Gwiazdy Morza”. Kolejny ołtarz był w kościele pw. „Chrystusa Króla”. Dalej ulicami przez długość miasta procesja doszła do IV ołtarza ustawionego na placu tutejszego, przyszłego kościoła. Podobnie było w czterech następnych latach. Od 1998 r. parafia sama organizuje całość procesji, ulicami wokół placu kościelnego, lub w obrębie parafii w kierunku granicy. W roku 2002 procesja przeszła odwiedzając dzielnicę nadmorską. Rozpoczęła się na plaży a skończyła na czwartym ołtarzu przy kościele.

Okres wakacyjno – urlopowy wykorzystywany jest do nawiązania znajomości z ludźmi spoza Świnoujścia i ich dorobkiem zwłaszcza artystycznym, muzycznym. Jest to czas również wspólnych wyjazdów z ministrantami.

Ks. Proboszcz nie zapomina a wręcz dowartościowuje grupy w parafii organizując dla nich specjalne, doroczne spotkania. Na zakończenie roku szkolnego dla ministrantów i ich rodziców po Mszy odbywa się spotkanie na świeżym powietrzu przy grilu. W dzień Edukacji Narodowej są nauczyciele proszeni na poczęstunek. A także inne zespoły. W dzień św. Mikołaja są to dzieci, w Wigilię osoby samotne.

Parafia czynnie włącza się w życie Kościoła powszechnego, np. podczas Tygodnia Powszechnej Modlitwy o Jedność Chrześcijan. Gdy istnieje potrzeba mobilizacja sił materialnych, jak w przypadku charytatywnej zbiórki dla ofiar Czeczeni, czy powodzian w płd. Polsce (1997 r.), też odpowiada zaangażowaniem. Włączenie się w pielgrzymkę na spotkanie z papieżem Janem Pawłem II też nie odbywa się bez tej wspólnoty parafian.

Parafia również przyjmuje gości. Dnia 25 marca 1997 r. parafia gościła delegację z Bambergu z abp. Karlem Braunem i abp. Marianem Przykuckim, którzy interesowali się wznoszeniem nowej świątyni w miejscu niemal symbolicznym ze względu na swoje przygraniczne położenie, dla stosunków pojednawczych i relacji historycznych, polsko – niemieckich. Gośćmi są też klerycy z Arcybiskupiego Wyższego Seminarium Duchownego w Szczecinie. Ich doroczne odwiedziny mają na celu m.in. przybliżenie parafianom rzeczywistości powołania kapłańskiego, w ramach modlitw o powołania kapłańskie również z tej parafii, a także zachęta do wspierania potrzeb uczelni. Odwiedzają ją również osoby duchowne, przyjeżdżające nie tylko z racji rekolekcji czy misji, ale również okazjonalnie z racji odpoczynku urlopowego bądź w potrzebie podzielenia się swoim doświadczeniem z dotychczasowej pracy i uzyskaniu wsparcia dla jej kontynuacji. W lutym 2000 r. parafianie gościli ks. Tadeusza z Białorusi. W lipcu 2001 r. gośćmi byli inni misjonarze bliźniacy, ks. Zdzisław i Marian Daraż z Kamerunu. Zapraszane są również grupy modlitewne – diakonie. 25 listopada 1995 r., czuwanie modlitewne przeprowadził zespół Miłości Miłosiernej. Inną grupą jest zespół katechetów, którzy w dłuższych cyklach przeprowadzają w kościele katechezę dla dorosłych. Odbywają się one dwa razy w tygodniu, przez ok. dwa miesiące w roku. Jeszcze inny rodzaj gościny w parafii to peregrynacje obrazu czy relikwii. Dnia 25 października 1995 r. zawitały tu relikwie św. Wojciecha. Obraz „Jezu Ufam Tobie” przybywa podczas trwania misji św. w parafii od 13 do 20 grudnia 1998 r.

Parafia preferując rozwój kulturalny swojego środowiska i wykorzystując możliwości świątyni, chętnie zaprasza artystów. W dniu 22 stycznia 1999 r. parafię odwiedziła piosenkarka Eleni, dając koncert najpiękniejszych kolęd polskich. W czerwcu tego roku zaś, gościł chór „Angelis” z parafii NMP w Pile. W sierpniu jeszcze jeden koncert, tym razem zespołu „The Yong Continentals”, przedstawiający i zachęcający do niekonwencjonalnego wychwalania Pana Boga śpiewem i tańcem. We wrześniu występuje w kościele zespół muzyczny „Globetrotters” z Gdyni, przedstawiający treści biblijne pantomimą, muzyką i piosenką. Dnia 14 marca 2002 r. odbyło się w kościele przedstawienie teatralne przygotowujące duchowo do przeżywania Triduum Paschalnego. To niecodzienne wydarzenie wykonał teatr „Wertep” z Łodzi zaproszony przez ks. proboszcza.

Dnia 26 czerwca 1999 r. ks. proboszcz powołuje do istnienia Radę Parafialną, ciało decyzyjne ds. dotyczących parafii i jej ożywiania. Pierwszym jej przedsięwzięciem, w celu zintegrowania wszystkich parafian młodej wspólnoty było zorganizowanie I Biesiady Parafialnej. Następnie w październiku z jej inicjatywy odbył się festyn, którego główną atrakcją był bieg uliczny w zróżnicowanych grupach wiekowych, z nagrodami. Dochód z loterii i sprzedaży ciast przeznaczony został na dofinansowanie paczek na św. Mikołaja dla biedniejszych dzieci, obóz ministrantów oraz zorganizowanie Wieczerzy Wigilijnej dla osób samotnych. Biesiady parafialne z czasem stały się parafialnym zwyczajem.

Przy parafii powstają nowe grupy. 8 września rozpoczyna swoją działalność Stowarzyszenie Harcerstwa Polskiego „Zawisza”. 15 grudnia 1999 r. zawiązuje się Koło Przyjaciół Radia Maryja. 16 marca 2000 r. rozpoczęły się „Spotkania z Biblią”. 16 listopada odbyło się pierwsze spotkanie grupy młodzieży „Młodzież z Jezusem”.

Parafia rozwija różne formy skuteczności komunikacji w pogłębianiu jakości życia duchowego. Dnia 26 marca 2000 r. przy kościele zostaje otwarty kiosk z książkami o tematyce religijnej. Natomiast 4 czerwca 2000 r. ukazał się pierwszy numer parafialnej gazetki, która przez słowo pisane chce przybliżać teksty liturgiczne Mszy św., poddawać myśl do przemyśleń wciągu tygodnia. Pisemko to chce spełniać również rolę pomostu łączącego wszystkich w jedną rodzinę parafialną, niezapominającą również o tych, którzy aktualnie są daleko od Kościoła.

Ważnym wydarzeniem w życiu parafii było wprowadzenie Nowenny Nieustającej przed obrazem Matki Boskiej Nieustającej Pomocy, dekretem erekcyjnym 13 grudnia 2000 r. przez Ojca Misjonarza z Domu Redemptorystów, Jana Kazimierza Głaza. W styczniu 2001 r. po raz pierwszy młodzież parafii, wznowiła na jej terenie staropolską tradycję kolędowania po domach. Ten kulturalny coraz bardziej teatralny rys częściej będzie gościł w życiu Kościoła aż przekształci się w stałe kółko teatralne, jako dodatkowy zespół parafialny. Pierwsze przedstawienie odbyło się w święto Trzech Króli 2001.

Życie parafialne to oprócz formacji duchowej np. ministrantów również sportowa aktywizacja dzieci i młodzieży. Organizowane są turnieje sportowe (zwłaszcza piłka nożna), wycieczki krótsze – jednodniowe, jak rajdy rowerowe albo wyjazdy do Gryfina na kompleks basenowy „Aquapark”, czy kilkudniowe podczas ferii. Inicjatorami i głównymi opiekunami są księża. W lutym 2001 r. dzieci pojechały do Torunia. Przewodnikiem był ks. Marek Cześnin.

Dla starszych w parafii organizowane są pielgrzymki, zarówno do sanktuariów i miejsc na terenie Polski jak i poza granice. Parafia rozwija się w pokoju, choć zdarzają się przykre incydenty. W dniu 14 lutego 2001 r. wichura, która przeszła nad Świnoujściem złamała przy kościele stojący krzyż misyjny. Dnia 27 maja tego roku stanął nowy krzyż i został poświęcony. Jest to dar rodziców dzieci komunijnych.

Innym przykrym zdarzeniem było kilkukrotne włamanie do kościoła i grabież sprzętów kościelnych. Po którymś takim zdarzeniu ksiądz proboszcz zdecydował się założyć monitoring w świątyni.

1. 3. Patronowie parafii
 
Tuż przy granicy Polski i Niemiec, dwaj patroni, przedstawiciele obu narodów, obrazują ducha solidarności Kościoła, głosząc Chrystusa wśród pogan i poprzez swoją męczeńską krew, cementują Kościół katolicki. Obrani patroni symbolizują działania ku pojednaniu niegdyś tak zwaśnionych narodów.

Św. Stanisław – orędownik pokoju, pojednania, realizator reform kościoła powszechnego w Polsce, gorący głosiciel Chrystusa, przeciwnik praktyk feudalnych, stawia czoło tyranii i za to ponosi śmierć męczeńską.

Św. Stanisław ze Szczepanowa urodził się w rodzinie rycerskiej Turzynów zamieszkałych we wsiach Raba i Szczepanów koło Bochni, między rokiem 1030 – 1035. Przypuszcza się, że pierwsze studia odbył w opactwie tynieckim, a później za granicą. Święcenia kapłańskie otrzymał około roku 1060. Po powrocie do kraju został mianowany kanonikiem katedry krakowskiej, a po śmierci bp. Lamberta został wybrany jego następcą. W roku 1072 jako biskup został zatwierdzony przez papieża Aleksandra II i króla Bolesława Śmiałego. Żył w ciężkim dla Polski i Europy okresie. Wielkopolska w latach 1037 – 1038 przeżywała bunt sił pogańskich. Czesi w tymże roku złupili Śląsk, następnie przyłączyli go do swojego państwa razem z Wrocławiem. Po takim pogromie Polska była słaba a obawiała się jeszcze reakcji pogańskiej na północy Wieletów, Pomorzan i Prusów. Dopiero Kazimierz Odnowiciel zdołał wzmocnić władze i powstrzymać napór wrogów. W tych latach istniał problem reformy Kościoła powszechnego, wyzwolenia go z praktyk feudalnych. Do naprawy Kościoła przystąpił papież Grzegorz VII. Z jego ramienia w Polsce owe reformy przeprowadzał Stanisław jako biskup krakowski. Był ich gorącym zwolennikiem. Przy poparciu króla Bolesława Śmiałego udało się wskrzesić metropolię gnieźnieńską i sufraganię i w ten sposób uniezależnić Polskę od metropolii magdeburskiej. Między królem Bolesławem a bp. Stanisławem początkowo istniała przyjaźń. Trwała ona jednak niedługo. Bolesław biorąc udział w wojnach m.in. z Rusią często w kraju był nieobecny. Z czasem spieszył się coraz mniej gdy zakosztował zbytków w Kijowie, gdzie przebywał ponad rok. Drużynę opłacał sowicie łupami zdobytymi podczas walk zyskując przydomek Szczodry. Tymczasem w kraju doszło do zaburzeń społecznych i buntów, szerzył się bandytyzm i rozbój. Kobiety, żony wojowników przebywających z królem były niewolone. Delegacje licznych rodów rycerskich przybywały do niego z żądaniem aby wracał, ale on to zlekceważył. Rycerze zaczęli potajemnie powracać do kraju w obawie o los swoich domów i rodzin. Obrażone na króla rody zaczęły wiecować chcąc wypowiedzieć służbę królowi. Król gdy się o tym dowiedział poprzysiągł zdrajcom zemstę. Domagał się odwetu na rodzinach tych co go opuścili na Rusi. Zaczęły się konfiskaty majątków, palono osiedla i siedziby. Z jego woli miało utracić życie kilka tysięcy mężczyzn. Wtedy to bp Stanisław wystąpił w obronie rodów rycerskich, upominając króla. Gdy nie zareagował, rzucił na niego klątwę kościelną, która oprócz wyłączenia go z Kościoła, pozbawiała go również władzy. Św. Stanisław był świadom, iż tak postąpiwszy ściągnie na siebie gniew króla, jednak nie cofnął się stawiwszy czoła tyranii. Wiedział, że ścigać go będzie nienawiść zapalczywego władcy, dlatego schronił się na Skałce, stanowiącą własność biskupstwa krakowskiego. W kościele św. Michała Archanioła w dniu 11 kwietnia 1079 r. św. Stanisław odprawiał Mszę św. Wytropiony został przez sługi króla, który napadł na niego przy ołtarzu i ugodził go kilka razy, mieczem w głowę. Owi słudzy, chcąc się przypodobać, wywlekli ciało biskupa przed świątynię i poćwiartowali je. W chwili śmierci biskup miał ok. 50 lat. W 1083 r. przeniesiono relikwie Św. Stanisława na Wawel do katedry. Dnia 17 września 1253 r. papież Innocenty IV dokonał kanonizacji św. Stanisława. Pierwsza uroczystość ku czci świętego w Polsce odbyła się 8 maja 1254 r. w Krakowie. W tej uroczystości z książąt polskich uczestniczyli: Bolesław Wstydliwy, Kazimierz – książę kujawsko – łęczycki, Przemysław – książę wielkopolski i Ziemowit Mazowiecki. Tak więc poraz pierwszy cała Polska zjednoczyła się by uczcić swego patrona. Od tej chwili kult św. Stanisława i jego relikwii ulegał coraz większemu nasileniu. Król Zygmunt Stary ufundował dla nich srebrny ołtarz ze scenami przedstawiającymi męczeństwo Świętego.

Św. Bonifacy – metropolita misyjny, także realizator reform administracji kościelnej Niemiec i również ponosi śmierć męczeńską dla Chrystusa. Czczony jest jako apostoł Niemiec, który swego czasu nawrócił najwięcej pogan na tym terenie.

Św. Bonifacy urodził się między rokiem 672 a 675 w Dewonshire w Anglii. Na chrzcie otrzymał imię Winfryd. Jako młodzieniec czujący powołanie do służby Bożej, zostaje benedyktynem w opactwie Exeter, przyjmując imię Bonifacy. Około 30 roku życia otrzymał święcenia kapłańskie, po których został kierownikiem szkoły w Nursling. Jednak tylko zajęcia zakonne mu nie wystarczały. Władze zakonne zezwoliły mu na odbycie misji we Fryzji. Jednak z powodu wojny pomiędzy Fryzją a Frankami musiał powrócić do klasztoru. Po śmierci dotychczasowego opata Winbrecha zostaje on opatem. Wkrótce rezygnuje z tej funkcji i udaje się do Rzymu gdzie dostaje od papieża Grzegorza II listy polecające do króla Franków i biskupów, dzięki którym wyrusza znowu na misje do Fryzji. W czasie trzech lat pobytu tam wraz z innym doświadczonym misjonarzem Wilibrordem, udaje mu się ochrzcić kilka tysięcy germańskich pogan. W 722 r. udaje się do Hesji gdzie zakłada klasztor benedyktynów. W 722 r. otrzymał sakrę biskupią. Wraz z tym otrzymał od papieża Grzegorza II potrzebne pełnomocnictwa do sprawniejszej akcji misyjnej i organizacji stałej administracji kościelnej na terenie Niemiec. Założył lub zorganizował szereg biskupstw i klasztorów, np. Passawa, Salzburg, Fresing, Wűrzburg, Eichstädt, Erfurt. W roku 732 był mianowany arcybiskupem misyjnym. Sześć lat później zostaje legatem papieskim na Niemcy, a w 744 r. na całe państwo frankońskie. W tym też roku założył słynne biskupstwo benedyktyńskie w Fuldze i ustanowił je centrum i ośrodkiem swojej działalności misyjnej. Od papieża Zachariasza otrzymał polecenie przeprowadzenia koniecznej reformy jako legat papieski, ponieważ wśród duchowieństwa i wiernych uwidaczniał się upadek karności kościelnej. Przeprowadził ją na synodzie generalnym w 743 r. Polecił następnie przeprowadzić podobne reformy prymasowi Anglii, Kutbertowi. Jako apostoł udał się dalej do Saksonii. Napotkał tam silny opór i musiał stamtąd odejść. Ponownie usiłuje nawrócić Fryzów. Kiedy jednak udał się do ich miasta Dokkum, został napadnięty przez pogan i razem z 52 towarzyszami został zamordowany. Stało się to 5 czerwca 754 r. Ciało biskupa przewieziono do Utrechtu, aby go pochować w katedrze. Jednak św. Lull, uczeń Świętego, spełniając wolę zmarłego, zabrał go do Fuldy, aby go tam pochować. Obecnie też tam się znajduje. Co roku przy grobie św. Bonifacego zbiera się Episkopat niemiecki na swoje narady. Czczony jest on również w Anglii. Już w roku 756 Episkopat angielski ogłosił go jako swojego patrona, obok św. Grzegorza Wielkiego - papieża i św. Augustyna – pierwszego prymasa Anglii.

Dnia 20 grudnia 1998 r. podczas konsekrowania nowej świątyni relikwie obydwóch patronów zostały przywiezione i podarowane parafii. Relikwie św. Bonifacego przywiózł  abp Jan Dyba z Fuldy, z Niemiec, natomiast z relikwiami św. Stanisława przyjechał wysłannik kard. Franciszka Macharskiego, proboszcz z katedry na Wawelu. Relikwie mają być umieszczone w ołtarzu głównym.