2. 1. Kościół parafialny
 
Kościół pw. Śś Stanisława i Bonifacego BM, z przylegającymi obiektami oraz plebania usytuowany jest przy ulicy Siemiradzkiego.

Od momentu erygowania parafii tj. 14 kwietnia 1993 r. trwały intensywne przygotowania formalności z pozyskaniem placu pod budowę kościoła oraz dokumentacji do jego budowy. Do nadania tytułu własności całego terenu pod tę budowę, obejmującego też dom parafialny, znacznie przyczynił się ówczesny pan wiceprezydent Adam Szczodry. Dnia 8 sierpnia 1993 r. nastąpiło poświęcenie placu, tymczasowej, drewnianej kaplicy i domu parafialnego, przez ks. abp. Mariana Przykuckiego. Następnego roku, 27 czerwca 1994 r. dokonało się podpisanie aktu notarialnego, na mocy którego władze miasta oddały parafii, na własność działkę budowlaną obejmującą teren budowy wraz z  terenem budynku parafialnego.

Budynek kościoła od północy graniczy z działką na której zlokalizowany jest budynek plebani parafii. Od południa i wschodu graniczy z zabudową mieszkaniową wielorodzinną niskiej intensywności zabudowy. Od zachodu jest ulica Siemiradzkiego. Kościół wkomponowany został w istniejący drzewostan dwóch grup drzew. Bryłę kościoła stanowi kompleks różnych pomieszczeń. Wejście główne kościoła przesunięte jest w głąb budynku. Po prawej stronie tego wejścia jest kiosk parafialny. Po lewej zaś, wieża – dzwonnica i wejście na chór po schodach. Na piętrze, kawiarenka, która zajmuje powierzchnię nad wejściem głównym oraz nad kioskiem parafialnym. Na tym samym poziomie jest jeszcze pomieszczenie sanitarne, publiczne. Po przeciwnej stronie są drzwi, które prowadzą na chór w części kościelnej budynku.

Wejście główne prowadzi do pomieszczenia kościoła. Prezbiterium nie stanowi końca długości budynku kościoła. Za ścianą prezbiterium znajdują się jeszcze pomieszczenia: dwie zakrystie, łazienka oraz pomieszczenie techniczno-gospodarcze. Z prezbiterium, (po lewej stronie, usytuowane są drzwi) można się dostać do pierwszej zakrystii. Następnie przechodzi się kolejno do wspomnianych pomieszczeń lub do niezależnego wyjścia na zewnątrz kościoła, z zakrystii.

Głównymi budowniczymi obiektu byli:
· społecznym projektantem kościoła został parafianin pan Robert Rachuta,
· społecznym projektantem instalacji wodno – kanalizacyjnej był pan Kazimierz Kowalczyk,
· społecznym inspektorem nadzoru budowlanego był Zdzisław Langiewicz.

Dnia 18 lipca 1994 r. rozpoczęły się wykopy pod fundamenty kościoła. Prace zbrojeniowe w wykopie od razu nabierały tempa. Do końca miesiąca wyprowadzony został stan zerowy 1/3 budynku kościoła. W pierwszych dniach sierpnia zostały zalane fundamenty od strony wschodniej, świątyni. Już we wrześniu rozpoczęły się prace murarskie ścian wewnętrznych kościoła. Pod koniec października budowę wstrzymała chłodna, niesprzyjająca tym pracom, aura. W tym stanie budowy, 8 maja 1995 r. został zainstalowany kamień węgielny przez abp. Mariana Przykuckiego. Po tej uroczystości rozpoczęły się prace przy budowie komina. Wykopane zostały fundamenty pod słupy konstrukcji nośnej. W całym okresie letnim kontynuowane były prace murarskie i szalowania, wylana została posadzka oraz wieniec na murach świątyni. Zakupiona została stal na słupy podtrzymujące dach, a także cegła i deski. We wrześniu i październiku wylany został strop chóru i przedniej części kościoła. Tego roku trwają również w sezonie jesiennym prace murarskie. Następnego roku późno rozpoczęto kontynuację wznoszenia budowy przez przedłużającą się zimę. W maju 1996 r. zakupiono i przewieziono do tartaku drewno przeznaczone na więźbę dachową. Miesiąc później wylano podciąg konstrukcyjny, który ma podtrzymywać połać dachową. W sierpniu zakończono prace murarskie i przygotowania do instalacji dachu. Mają go kłaść górale. Od października powstała już część nad nawą główną, zakrystią, nad lewą stroną kościoła. Do końca listopada trwały prace związane z kładzeniem dachu i udało się przed zimą przykryć go papą. Kolejne prace budowlane zostały wznowione w następnym roku.

   Pod koniec czerwca 1997 r. rozpoczęto prace szalunkowe przy budowie wieży kościoła. W sierpniu prace dotyczyły ocieplenia murów i wykładania elewacji klinkierowej. Te same prace wykonano na domu parafialnym. W grudniu zakończono prace przy elewacji klinkierowej. Trwa jeszcze ocieplanie więźby dachowej wełną mineralną.

   W kwietniu 1998 r. rozpoczęły się prace tynkarskie wewnątrz świątyni. A w maju wznowiono zewnętrzne prace: wykończenie elewacji, w tym spoinowanie cegły klinkierowej oraz pokrywanie dachu blachą. W październiku właśnie dobiegło końca krycie dachu blachą, a wewnątrz rozpoczęto układanie posadzki granitowej W pierwszych dniach grudnia zainstalowano w świątyni granitowy ołtarz, ambonę, część witraży w drzwiach oraz płaskorzeźby nad głównym wejściem do kościoła. Tak przygotowana świątynia doczekała się doniosłej chwili. Otóż 20 grudnia 1998 r. ks. abp Marian Przykucki uroczyście konsekrował nową świątynię. Obecni byli goście: abp Jan Dyba z Fuldy (Niemcy), z relikwiami św. Bonifacego oraz wysłannik kard. Franciszka Macharskiego, proboszcz z katedry na Wawelu, z relikwiami św. Stanisława, oraz biskupi pomocniczy archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej i księża z całego dekanatu Świnoujście. Relikwie zostały podarowane parafii i obecnie umieszczone są w figurach patronów, w ich części piersiowej.

W następnym roku trwają dalsze prace wykończeniowe i wyposażeniowe kościoła. Pod koniec marca 1999 r. skończono kładzenie posadzki w nawie głównej. Wiszą już na ścianach stacje Drogi Krzyżowej, pod chórem stoją dwa konfesjonały, w dwóch rzędach stoją ławki. Trwają prace przy kawiarence nad wejściem głównym kościoła i klatce schodowej na wieży. W lipcu i sierpniu 1999 r. zajęto się ogrodzeniem świątyni oraz budową drogi procesyjnej wokół kościoła i zakładaniem trawnika, a przez październik natomiast trwały prace wykończeniowe kawiarenki i wewnątrz wieży.

Budowa kościoła trwała ok. 5 lat. Dalsze prace dotyczyły już przeważnie wystroju wnętrza i kosmetyki. Zatem powstał kościół o powierzchni ok. 550 m², jako jednorodna bryła w tradycji kościołów romańskich o zabudowie bazylikowej czyli nawa główna jest bardziej wysunięta do przodu wobec naw bocznych. Pokryty dachem stromym o kącie 100°. Konstrukcja dachu jest drewniana – drewno klejone, dach wieszarowy, pokryty dachówką bitumiczną. Strop jest ceramiczny FERT. Ściany powstały z trzech rodzajów cegieł: kratówki, pełnej i klinkierowej. Wewnątrz kościoła ściany działowe wykonane zostały z cegły dziurawki, płyt gipsowo – kartonowych z wypełnieniem wełną mineralną na stelażu metalowym. Jest budynkiem bez podpiwniczenia. Długość całego budynku wynosi ok. 30 m, szerokość ok.16 m a wysokość ok. 9 m. Podłogi są wyłożone terakotą.

Wnętrze kościoła składa się z półkolistego, pięciobocznego prezbiterium, zwieńczonego również pięciobocznym, ściętym stropem, stożkowo wykończonym; nawy głównej, bez podwieszanego płasko sufitu, lecz widocznym, obustronnie skośnym dachem. Prezbiterium i nawa główna stanowią całość wysokości świątyni; dwóch naw bocznych, sięgających 1/2 całkowitej wysokości, zakończonych ściętym jednobocznie sufitem; kruchty oraz chóru. Do połowy wysokości całkowitej sięga również kruchta, powyżej jest chór. Chór i kruchta rozciągnięte są na całej szerokości kościoła. Strop wspiera się na ścianach podtrzymywanych ośmioma, prostokątnymi kolumnami. Podobnie chór, wspiera się na dodatkowych dwóch tego samego kształtu, kolumnach. Po obu stronach kościoła jedna kolumna jest wspólna dla chóru i ściany dźwigającej strop. Okna są usytuowane na dwóch poziomach, po cztery na każdym, po obu stronach naw bocznych i podobnie symetrycznie w nawie głównej. Okna w nawach bocznych są w kształcie, przedzielonych poziomo na pół, rombów. Okna umieszczone pod sufitem w nawie głównej, są prostokątne. We wszystkich oknach sukcesywnie umieszczane są witraże. Ściany pomalowane są na biało, natomiast strop na ciemny kolor zieleni. W takiej tonacji organizowany jest wystrój kościoła.
 
Prezbiterium jest w kształcie pięciobocznego półkola, zwieńczonego również pięciobocznym, ściętym stropem, stożkowo wykończonym. Podłoga jest dwustopniowa, granitowa, ściany gładkie, pomalowane na biało. Zainstalowany ołtarz, ambona są również granitowe. Za ołtarzem, w centralnym miejscu, w ścianie znajduje się tabernakulum. Jest ono zamknięte ozdobnymi drzwiczkami z metaloplastyki w kształcie złoconego koła z czterema czerwonymi językami ognia, rozchodzącymi się w cztery strony świata i wpisanego w nie srebrzystego kwadratu z motywem gołębia z rozpostartymi skrzydłami, znaku Ducha Świętego. Całość jest barwnie i dyskretnie podświetlona. Po prawej stronie tabernakulum jest zawieszona wieczna lampka. Z prezbiterium do zakrystii prowadzą drzwi usytuowane po lewej jego stronie. Drzwi są częściowo przeszklone witrażowo.

W kwietniu 2001 r. umieszczono w prezbiterium dwie złocone figury z lipowego drewna, przedstawiające patronów świątyni. Św. Stanisław i św. Bonifacy przedstawieni są w pozycji stojącej. Każdy ubrany jest w strój biskupa. Różnią się między sobą insygniami. Św. Stanisław trzyma w prawym ręku pastorał, w lewym otwartą księgę Pisma św. oraz miecz – narzędzie swojej śmierci. Natomiast św. Bonifacy w prawym ręku trzyma krzyż wielkości pastorału – narzędzie jego misyjnej działalności oraz zamkniętą księgę, symbol jego spuścizny literackiej. Te figury wykonał ks. Marek Cześnin przy współpracy kolegów z toruńskiej uczelni. W prezbiterium po lewej stronie stoją sedilia dla księży i po prawej dla służby liturgicznej. W grudniu 2004 r. zawisł w centralnym miejscu ołtarza głównego ok. 3 m. krzyż z figurą ukrzyżowanego Pana Jezusa. Również wykonany przez ks. Marka Cześnina. Po prawej stronie prezbiterium wisi jeszcze obraz Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Nad ołtarzem u belki stropowej zainstalowano oświetlenie halogenowe. Docelowo planowane jest udekorowanie ścian ołtarzowych zabudową drewnianymi motywami.
 
Nawa główna jest równej wysokości co prezbiterium. Stożkowe sklepienie prezbiterium przechodzi nad nawą główną w strop dwuspadowy. Pod sufitem, na ścianach wspierających strop, symetrycznie po obu stronach tej części kościoła jest rząd czterech prostokątnych okien. W oknach są witraże. Po lewej stronie widać wizerunki ewangelistów z podpisami, po prawej: pierwszy witraż przedstawia łódź na morzu z rozpiętym żaglem, na którym widnieje symbol Chrystusa. Następne to kotwica, wielka ryba i latarnia morska. Z sufitu zwisają dwa rzędy, po trzy w każdym, żyrandoli w kształcie złoconych świec. W nawie głównej ściany, od wysokości trzech metrów wsparte są na czterech kolumnach po stronie sąsiadujących naw bocznych. Podłogi, biegi główne są wyłożone terakotą, w kolorach ciepłego brązu natomiast pod ławkami mozaiką granitowo – terakotową, w trzech kolorach. Po obu stronach nawy głównej w dwóch rzędach na całej jej długości, stoją ławki z klęcznikami, mieszczące średnio sześć osób. Są one w kolorze zieleni pistacjowej.
 
Prawa nawa boczna i lewa są bliźniaczo podobne. Wzdłuż ścian okiennych na całej długości stoją ławki dla wiernych. Nad nimi zawieszone są stacje Drogi Krzyżowej. Pomiędzy nimi jest oświetlenie kinkietowe oraz witrażowe okna. W prawej nawie urządzony jest ołtarz Matki Bożej. W roku 2003, 25 marca, w prawym bocznym ołtarzu zawieszony został okazały i już docelowy obraz Matki Bożej Rodzicielki, namalowany przez Marka P. Okresowo służy to miejsce do urządzania dekoracji świątecznych, zarówno grobu Pańskiego jak i wydarzeń bożonarodzeniowych.
 
W lewej nawie bocznej jest urządzony ołtarz Jezusa Miłosiernego. W roku 2002 ten ołtarz wzbogacił się o nowy, również docelowy, obraz „Jezu Ufam Tobie”, również pędzla Marka. P. Obok niego widnieje wizerunek św. s. Faustyny.
 
Kruchta. Pod chórem, w dwóch przeciwległych kątach jest miejsce na dwa konfesjonały. Stylem i kolorem zgrane są z resztą umeblowania. Na ścianach po obu stronach głównego wejścia są zawieszone również stacje Drogi Krzyżowej. Dodatkowo, po lewej stronie kruchty wisi pamiątkowy krzyż z tymczasowej, drewnianej kaplicy oraz obraz Matki Bożej Ostrobramskiej. W dwóch parach dwuskrzydłowych drzwi, w ich górnych partiach są witraże.
 
Chór na całej swojej długości, od reszty kościoła oddzielony jest ozdobnym kutym parkanem. Na ścianach zawieszone są tylko kinkiety. Pan organista posługuję się na razie elektronicznymi organami w oczekiwaniu na planowane, docelowe, piszczałkowe. Na chórze jest niewiele miejsc siedzących dla wiernych. Jest raczej typowym miejscem prób wg swojego przeznaczenia.
Zakrystia, do której z kościoła, przechodzi się przez prezbiterium, jest jednym z trzech pomieszczeń w tej części kościoła. Zakrystia urządzona jest raczej tradycyjnie. Jest tutaj wystarczające miejsce na szaty liturgiczne, okazały kontuar do załatwiania bieżących spraw z wiernymi. Tutaj również jest tablica rozdzielcza do oświetlenia a także punkt monitoringu. Wygospodarowane jest też pomieszczenie sanitarne.
 
Pomieszczenie techniczno-gospodarcze jest położone po przeciwnej stronie zakrystii. Głównie jest to miejsce gdzie znajduje się piec centralnego ogrzewania kościoła. Ale z racji tego, że kościół nie posiada podpiwniczenia ani strychu, wykorzystywane jest również do składowania okresowo potrzebnych przedmiotów.
Ostatnie prace dotyczą już terenu okalającego kościół. W lutym 2000 r. jest już położona nawierzchnia przed wejściem do kościoła, trwa wówczas jeszcze montowanie docelowego ogrodzenia od ulicy Siemiradzkiego. Ukończono grodzenie placu kościelnego wiosną tego samego roku.
 
2. 2. Obiekty kościelne
 
   Obiekty kościelne można podzielić na dwa rodzaje. Pierwszy stanowią pomieszczenia zawierające się w samym budynku kościoła, jak kawiarenka, kiosk parafialny i salka katechetyczna. Drugi rodzaj to obiekty wolno stojące, jak plebania i w planach jeszcze boisko do gry w piłkę oraz plac zabaw dla dzieci.
 
Salka katechetyczna zwana drugą zakrystią mieści się między właściwą zakrystią a pomieszczeniem technicznym. Szerokością swoją dopełnia całość długości budynku kościelnego. Wyposażona jest tak aby mogły się tu spotykać różne grupy czy dzieci przygotowujące się do Komunii św. czy Wspólnota Neokatechumenalna. Otóż wzdłuż ścian ustawione są krzesła a w wyeksponowanym miejscu ustawiona jest niewielka ambona.
 
Kawiarenka służy parafianom od jesieni 1999 r. Jest w tym pomieszczeniu barek i potrzebne sprzęty do funkcjonowania tego obiektu. Chociaż nie prowadzi się tu działalności ogólno-gastronomicznej. W tym miejscu odbywają się regularne, comiesięczne spotkania grupy Przyjaciół Radia Maryja. Korzystają z kawiarenki również Krąg biblijny i pozostałe grupy z Kościoła. Odbywają się tu również okazjonalne spotkania świąteczne czy to opłatkowe, czy dzielenie się jajkiem w okresie wielkanocnym również gościnnie przybyłych grup z innych parafii. Przez krótki czas miały tu miejsce korepetycje dla dzieci z parafii, potrzebujących tej formy wsparcia, organizowane z inicjatywy ks. proboszcza.
 
Kiosk parafialny. Dnia 26 marca 2000 r. przy kościele zostaje otwarty kiosk z książkami o tematyce religijnej i dewocjonaliami. Jest to pomieszczenie po prawej stronie wejścia głównego, o wymiarach ok. 3m na 3m.
 
   Wieża – dzwonnica nie jest obiektem ogólnie dostępnym. W 2000 r. zawieszone zostały na wieży dzwony. Odtąd regularnie ilość uderzeń informuje o nastałej godzinie. Co więcej, o godzinie dwunastej i piętnastej rozbrzmiewa melodia pieśni Anioł Pański oraz Jezu Ufam Tobie. W drugą rocznicę konsekracji, 20 grudnia 2000 r., abp Marian Przykucki poświęcił zamontowany na wieży krzyż wykonany ze stali nierdzewnej.
Na zewnątrz kościoła, u podstawy wieży – dzwonnicy, po lewej stronie głównego wejścia do kościoła, w grudniu 2005 r. został poświęcony przez rekolekcjonistę o. Norberta nowy Różaniec ze stali nierdzewnej, wykonany przez parafianina Artura Specjalskiego.
 
Plebania. Na placu kościelnym po lewej stronie kompleksu kościelnego stoi plebania. Jest usytuowana bliżej ulicy. Jest to budynek wolnostojący, podpiwniczony, trzykondygnacyjny. Wysoki parter plebanii to trzypokojowe mieszkanie proboszcza. Na I piętrze jest mieszkanie wikariusza. Piwnicę stanowi kancelaria, pomieszczenie garażowe, które na początku służyło jako salka katechetyczna. Na poddaszu natomiast znajduje się pomieszczenie mansardowe, wykorzystywane na noclegi dla niewielkich, zorganizowanych, przyjezdnych grup pielgrzymów. Za budynkiem jest utwardzony dojazd do garażu. Za dojazdem jest zielony skwerek pod sosnami, gdzie urządzane są spotkania na świeżym powietrzu, m.in. takie jak doroczne biesiady parafialne.

Obiekt ten już istniał, gdy została erygowana parafia. Lecz nie nadawał się do zamieszkania ponieważ był bardzo zdewastowany po opuszczeniu go przez rodziny wojsk radzieckich. Zatem wszelkie prace budowlane związane z powstawaniem młodej parafii musiały się rozpocząć od remontu generalnego domu parafialnego.