W dniu wczorajszym, tj. 27 marca, minął właśnie rok od pierwszego pogrzebu Dziecka Utraconego, który miał miejsce na Cmentarzu Komunalnym w Świnoujściu. Maleńki, 19 tygodniowy Adaś, został pochowany w nowo wyznaczonej kwaterze, na której właśnie zakończono budowę placu pod pomnik poświęcony pamięci dzieci, które zmarły przed porodem, w okresie okołoporodowym lub urodziły się martwe, a które z różnych względów nie zostały godnie pochowane na cmentarzu. Po niemal roku pogrzeb kolejnego Dziecka (maleńkiej 9 tygodniowej Agnieszki) zamknął jak klamrą okres budowy świnoujskiego Miejsca Pamięci Dzieci Utraconych.
Śmierć dziecka, niezależnie od jego wieku, zawsze jest ogromną tragedią. Jednak w przypadku dzieci zmarłych w wyniku poronienia lub przedwczesnego porodu, dodatkowym problemem i traumą trwającą przez wiele lat, był często brak możliwości pożegnania się z dzieckiem i pochowania go na cmentarzu, brak możliwości odwiedzenia jego grobu i postawienia na tym grobie znicza w dowód pamięci i modlitwy. Dziś dla wielu rodziców, którzy przed laty doświadczyli straty Dziecka, Pomnik Dzieci Utraconych stał się miejscem ukojenia bólu. Po wielu latach duchowej tułaczki, dał możliwość znalezienia symbolicznego miejsca, do którego zawsze mogą przyjść jak do grobu swego dziecka.
Obecnie obowiązujące przepisy prawa już umożliwiają, aby Dziecko – bez względu na wiek, w jakim zakończyło swoje ziemskie życie – zostało godnie i z szacunkiem pochowane na cmentarzu. W pierwszym rzędzie to prawo mają rodzice, którzy zazwyczaj dokonują pogrzebu w grobie rodzinnym chcąc, aby to Dziecko pozostało w gronie osób najbliższych. Aby nadal żyło w ich sercach i pamięci. Zdarza się jednak bardzo często, że wielu rodziców, przygniecionych ciężarem tragedii śmierci upragnionego i oczekiwanego dziecka, nie korzysta ze swego prawa i pozostawia Dziecko w szpitalu. Nie są w stanie zrozumieć i przyjąć trudnej woli Bożej pozwalając, by żal i rozpacz odebrały im Dziecko nie tylko fizycznie ale i duchowo.
Dzięki akcji naszych mieszkańców i decyzji Władz Miasta o wyrażeniu zgody na wyznaczenie jednego konkretnego miejsca dla pochówku Dzieci, które zmarły w wyniku poronienia lub urodziły się martwe, a których rodzice nie skorzystali z prawa do pogrzebu swego Dziecka, osieroceni rodzice będą mogli nawet po latach przyjść na miejsce spoczynku swego Dziecka, stanąć przy grobie, by przywrócić utracone relacje miłości. Temu służy architektura Pomnika Dzieci Utraconych z napisem „jestem” na granitowym cokole. Te słowa oraz figury wyobrażające zmarłe Dziecko oraz towarzyszącego mu Anioła Stróża wyrażają wiarę, że Dzieci, które zmarły przed swym narodzeniem lub urodziły się martwe, nie przestały istnieć, lecz są wśród nas obecne w tajemnicy świętych obcowania. Ufamy, że one żyją w Bogu i są szczęśliwe, dzięki Bożej łasce oczyszczenia z grzechu pierworodnego. Tę nadzieję wyraża także usytuowanie Pomnika Dzieci Utraconych w centrum znaku utworzonego ze splecionych liter Alfa i Omega, oraz lokalizacja grobu Dzieci u podstawy tego znaku. Symbolika ta wskazuje, że u źródeł naszej nadziei na ich szczęśliwe życie pośród świętych jest odkupieńcza męka, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa.
Ufność Bogu pozwala wierzyć, że zmarłemu Dziecku żadna wina, grzech czy zaniedbanie nie mogły stanąć na przeszkodzie w ich drodze do nieba. Nadzieja, że może Ono oglądać Boga twarzą w twarz, ma silne oparcie w wynikach pracy Międzynarodowej Komisji Teologicznej. Wydany w 2007 r. w Watykanie dokument, przyjęty i zaaprobowany przez Ojca Świętego Benedykta XVI, wyraża przekonanie, że dla tych Dzieci zostały otwarte Bramy Nieba. Warto pamiętać, że także One są naszymi orędownikami przed Bogiem.
Danusia i Sylwek