„Radością jest dla mnie pełnić wolę Bożą. Całym sercem dziękuję Panu, który jest moją Miłością, że daje mi poznać swą wolę i doświadczam Jego prowadzenia przez życie. Niech Twoja miłość Panie i Twoje miłosierdzie spływają przez moją pokorną posługę na tych, do których mnie posłałeś. Amen.”
Tymi słowami powitał nas ks. Ignacy Stawarz, który dekretem ks. abpa Andrzeja Dzięgi został mianowany proboszczem naszej parafii pw. św. Stanisława i św. Bonifacego BM.
Jaki też będzie nowy proboszcz? Przyzwyczajeni i przywiązani przez 20 lat do ks. Dariusza, nie bardzo mogliśmy sobie wyobrazić kogoś innego na tym miejscu. A jednak ufni w Bogu spodziewaliśmy się, że z nowym proboszczem połączy nas wzajemna troska o całą wspólnotę parafialną w szacunku dla umocnienia wiary i dbałości o dobro Kościoła Bożego.
27.08.2013 r. – ks. Ignacy z najwyższą czcią wobec Boga sprawuje pierwszą mszę św. w naszej świątyni. Po mszy oczekujemy ks. Ignacego przed kościołem, aby go osobiście powitać i porozmawiać, a on z uśmiechem i bezpośredniością wita się serdecznie z nami – gawędzimy jakiś czas i umawiamy się na dłuższe spotkanie.
Uroczystego wprowadzenia nowego proboszcza do naszej wspólnoty dokonuje ks. dziekan Zbigniew Rzeszótko, który w czasie mszy św. o g. 12-tej 01.09.2013 r. przekazuje mu symbolicznie klucze do naszej świątyni.
Następują dni wzajemnego poznawania się parafian z proboszczem: w czasie mszy św. i na spotkaniach wspólnot duszpasterskich. Ks. Ignacy zjednuje nas brakiem nadmiernej ceremonialności, dużym humorem i serdecznością, a przede wszystkim miłością do Jezusa. Od pierwszych dni swoją postawą, a także nowymi propozycjami starał się nowy duszpasterz prowadzić nas drogą Chrystusa.
Istotną nowością jest zachęcanie nas do czynnego udziału w liturgii mszy św. Z początku było z tym trudno. Wiele osób nie czuło takiej potrzeby, czy też trudno im było pokonać nieśmiałość. Ja sama nie wyobrażałam sobie, że stanę przy ambonie i wobec zgromadzonych wiernych będę czytać Słowo Boże. Którejś z pierwszych niedziel wrześniowych 2013 r. przed mszą św. ks. Ignacy zwrócił się do mnie: „O, p. Ela będzie czytać pierwsze czytanie”. Nie mam okularów odpowiadam, wtedy ksiądz popędził na plebanię i przyniósł mi swoje. Nie wypadało już się wymawiać. Przeczytałam. I oto okazało się, że czytanie Słowa Bożego w czasie Eucharystii jest dla mnie zaszczytem i pełniejszym w Niej uczestnictwem, że ta moja maleńka cząstka w liturgii mszy św. daje mi radość. A po tych 5 latach już bardzo wielu parafian i gości włącza się w liturgię i jest widoczne, że także pełniej przeżywają Eucharystię czy to czytając Słowo Boże, modlitwę wiernych, psalmy, czy zbierając kolektę.
Inną nowością było przysposobienie dawnego sklepiku w „spowiednicę”. Miejsce gdzie w spokoju i skupieniu można przystąpić do sakramentu pokuty: wyznać swoje winy, rozterki i niepokoje w swobodniejszy, niż przy konfesjonale w obecności innych wiernych, sposób.
Spotkania grup wspólnotowych zaczęły odbywać się na plebanii, gdzie przy wspólnej modlitwie, śpiewach z gitarą (ks. Ignacy) łączymy się z Chrystusem. Tradycją tych 5 lat stały się też spotkania na plebanii przy znakomitej kawie serwowanej przez ks. Ignacego (lub Elę) dla wszystkich uczestników porannej Eucharystii w każdy poniedziałek a bywa, że i w inne dni. Dom parafialny stał się naszym domem, w którym poczuliśmy się też gospodarzami.
Trudno nie wspomnieć o pielgrzymkach do sanktuariów Polski i Europy, które były głębokim duchowo przeżyciem. Nawiedzane miejsc objawień namacalnie wskazywały, jak Bóg kocha człowieka. A czas podróży wypełniany modlitwą, śpiewem (przy akompaniamencie gitary), opowiadaniami oraz konkursami pozwoliły lepiej się poznać i bardziej zbliżyć się do siebie. Tak ks. Ignacy gromadzi nas przy Miłości Krzyża.
Dziękujemy już „nie-nowemu” proboszczowi za ten wspaniały czas z nami i prosimy Najwyższego, by obdarzał go łaskami na dalsze lata posługi w naszej Wspólnocie.
Piękne jest to, że lubimy być razem.
Elżbieta