Ludzie nietuzinkowi. Spotykamy ich czasami w życiu. Bezpośrednio (mówimy wtedy o szczęściu) lub poznajemy z opowiadań osób trzecich. Jeszcze jedną możliwość stwarza literatura. O takim spotkaniu opowiem.
„Szczęśliwe życie” Izabeli Broszkowskiej to barwna opowieść o księdzu Tadeuszu Fedorowiczu. Być może wielu osobom to nazwisko nic nie mówi. Do niedawna też do nich należałam. Po przeczytaniu książki wszystko się zmieniło. Ten człowiek zachwyca blaskiem, mimo wielu trudności w jakich na różnych etapach swego życia się znajdował.
Na początek krótka notatka biograficzna zamieszczona na tylnej okładce: „Tadeusz Fedorowicz (1907 – 2002) urodzony na galicyjskim Podolu w rodzinie ziemiańskiej, jako młody ksiądz w 1941 roku dobrowolnie dołącza do transportu lwowian wywożonych przez Sowietów w głąb Rosji. Potem jako kapelan w armii Andersa zostaje duszpasterzem Polaków w Kazachstanie. Wraca do kraju w 1944 roku z armią Berlinga. Z czasem zostaje kapelanem w Zakładzie dla Niewidomych w Laskach, gdzie jednocześnie prowadzi nieformalne duszpasterstwo ludzi poszukujących i młodzieży akademickiej. Przez niemal 40 lat jest też duchowym powiernikiem Karola Wojtyły”.
Jest ona zachętą do przeczytania utworu. Już od pierwszych stron opowieść zaciekawia. W poszczególnych rozdziałach autorka starannie opisuje atmosferę rodzinnego domu, jego wpływ na kształtowanie osobowości przyszłego kapłana, relacje między najbliższymi, obyczaje domu. Przedstawia też edukację, pierwsze przyjaźnie, miłości, seminarium i drogę posługi kapłańskiej.
Dla mnie szczególnie interesującym rozdziałem okazał się rozdział o pracy duszpasterskiej w Laskach. Wynika z niego, że był duchownym o wielkiej wrażliwości na problemy dzieci i młodzieży. Służył im dzieląc się swoim czasem i mądrością. Był nauczycielem religii, spowiednikiem, przyjacielem sióstr i młodzieży.
Miał przyjaciół wśród młodych i starszych wiekiem ludzi. Przyciągał do siebie ludzi o różnych światopoglądach. Wszak Laski były otwarte dla każdego. Warto zadać sobie pytanie, jakie cechy charakteru sprawiały, że inni tak chętnie garnęli się do niego.
Popatrzmy na księdza Tadeusza – najpierw jest to prostota, skromność, pokora, dalej umiejętność słuchania, uważność, głęboka wiara i ukochanie Boga. Obecność Boga dostrzegał wszędzie: w naturze, ludziach, wydarzeniach, historii. Szczególnie w przyrodzie z którą był blisko związany od dziecka. Umiał się nią zachwycać i tej wrażliwości uczył młodych. Cieszył się zielenią drzew, niebem pokrytym chmurami, ale nade wszystko zachwycały go ptaki. Znał ich nazwy, wiele wiedział o ich życiu, jak prawdziwy ornitolog. Zawsze z lornetką, skupiony uwielbiał podglądać ich życie. A było to możliwe dzięki wakacyjnym wędrówkom. Odbywał je wraz z młodzieżą regularnie przez wiele lat. Organizował wyprawy po pięknych, często odludnych zakątkach kraju. To wakacyjne duszpasterstwo dla młodzieży przybliżało ludzi do siebie, formowało ich osobowości, ukazywało piękno Boga.
Do dziś dawni uczestnicy tych wędrówek przyjaźnią się ze sobą i serdecznie wspominają tamte jasne i ważne doświadczenia: „Gdy trzeba twardy i stanowczy, chwilami dziecinnie zachwycony urodą świata, jako dzieła Bożego – uczył nas jak mamy żyć , co wolno a czego robić się nie godzi. Czym jest przyjaźń, miłość, czym mądrość w odróżnieniu od wiedzy”.
Ważnymi wydarzeniami tych wędrówek były codzienna Eucharystia i rozmowy o życiu tzw. „gadki” księdza Tadeusza. Były to refleksje o różnych aspektach życia. Oto ich przykładowe tematy: „O uśmiechu i radości”, „O tym, że prawdę i dobro, trzeba czynić dobrze”.
Ksiądz T. Fedorowicz to mądry, przepełniony miłością kapłan. Niestrudzony w ewangelizowaniu ludzi z różnych środowisk. Zawsze uśmiechnięty, wypełniony Bożą radością, której życzył innym: „Szczęśliwi, którzy potrafią się uśmiechać, nawet gdy jest trudno i gdy ktoś ich drażni – wiele radości rozsiewają wokół siebie i łatwiej siebie samych zachowują w pokoju”.
Wiele jeszcze innych treści odnajdziemy w książce. A więc radosnej, owocnej lektury!
Lidia