To dobry czas na refleksje i podsumowania. Najważniejsze pytanie, które się pojawia może brzmieć: czy jestem bliżej Boga i ludzi niż dotąd? A więc czy moja miłość się pogłębia, rozwija, wzrasta, dojrzewa? Co zmieniło się w moich codziennych relacjach, które przeniknięte są wiarą. Wzrastamy nie tylko indywidualnie ale i we Wspólnocie.
Co wypełniało minione 365 dni?
Codzienne msze św., na które uczęszcza kilkadziesiąt osób i niedzielne w których uczestniczy ok. 18% mieszkańców oraz przyjeżdżający do sanatoriów lub na wczasy goście. Rozdaliśmy ok. 30 tys. komunii św. W tym roku w naszym kościele udzieliliśmy 10 chrztów; czworo dzieci po raz pierwszy skorzystało ze spowiedzi i przyjęło Jezusa Eucharystycznego do swego serca; pobłogosławiliśmy pięć małżeństw; kilkunastu osobom udzieliliśmy sakramentu chorych. Bardzo dobrze służy nam spowiednica, w której chętni korzystają z możliwości spotkania się z Bogiem w sakramencie pokuty i pojednania. Raz w miesiącu oraz w Boże Narodzenie, Wielkanoc i podczas rekolekcji sprawujemy mszę św. w Jantarze i Fregacie. Tam też co tydzień zanosimy Jezusa. Co miesiąc z posługą sakramentalną odwiedzamy kilkanaście osób, które ze względu na wiek lub stan zdrowia nie mają możliwości przychodzenia do kościoła. Posługą duszpasterską obejmujemy również bezdomnych w domu Fundacji św. Brata Alberta przy ul. Karsiborskiej.
Sporo osób włącza się w parafialne wspólnoty. A są to: Żywy Różaniec, Grupa Czwartkowa, Koło Przyjaciół Rodziny Radia Maryja i TV Trwam, Neokatechumenat, Krąg Biblijny, posługujący do mszy św. Cieszy nas też podejmowanie przez niektórych Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego.
Słowo Boże wybrzmiewało na codziennych mszach św. a w sposób szczególny podczas rekolekcji wielkopostnych, adwentowych i misji u stóp Krzyża. Ufamy, że kształtuje ono nasze życie wiary.
Październikowy wyjazd do Fatimy i innych sanktuariów zachodniej Europy był okazją do pogłębienia wiary, nie tylko dla pielgrzymów, ale i dla Was, z którymi dzieliliśmy się naszymi przeżyciami.
Pożegnaliśmy w tym roku 30 osób, które zakończyły ziemską pielgrzymkę (niestety wiele z tych osób przez lata nie przyjmowało sakramentów świętych). Dobrze, gdy możemy sprawować mszę św. pogrzebową z ciałem w naszej świątyni.
Wśród zadań Wspólnoty parafialnej jest utrzymywanie Kurii, Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Szczecińskiego, Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, naszego Seminarium Duchownego i Domów Księży Emerytów. Piękna była nasza półroczna pomoc Rodzinom Syryjskim, włączanie się w doraźne potrzeby ludziom dotkniętym kataklizmami czy pomoc materialna proszącym o wsparcie siostrom i księżom, prowadzącym piękne i bardzo potrzebne dzieła. Były także hojne ofiary wspierające zakony klauzurowe, Kościoły w potrzebie, Centrum Opatrzności Bożej, Misje, Dzieło Nowego Tysiąclecia, Kościoły prześladowane, Katolików na Wschodzie. W dzieła CARITAS włączyliśmy się przekazując datki z wielkiego postu i adwentu, z niedzieli miłosierdzia i wakacyjnych zbiórek oraz podejmując wypełnianie tornistrów pełnych uśmiechu i toreb miłosierdzia. I oczywiście codzienna troska o świątynię, teren wokół oraz o utrzymanie nas duszpasterzy. Bardzo tego dużo więc i nasza wdzięczność ogromna. Niech Dobry Bóg hojnie błogosławi.
W mijającym roku gościliśmy w ramach wizytacji kanonicznej (odbywa się ona co 5 lat) ks. abp Andrzeja Dzięgę, który czuł się z nami bardzo dobrze. Dziękował za żywą wiarę, odczuwalną podczas sprawowania mszy świętych i głoszenia słowa Bożego, oraz za zauważalne włączanie się wiernych w liturgię i życie parafii. Świadczy to, jego zdaniem o poczuciu odpowiedzialności za jej funkcjonowanie. Dziękował również za jedność duszpasterzy między sobą i z parafianami. Zwrócił uwagę na potrzebę budowy sali na wspólnotowe spotkania i organów do upiększonego w przyszłości kościoła.
Dziękujemy dziś Dobremu Bogu za żywe więzi coraz większej liczby członków naszej Wspólnoty i prowadzenie nas w Niej do świętości.
proboszcz