Gazetka 29.03.2015

Trzy ostatnie dni Wielkiego Tygodnia, zwane Triduum Paschalnym streszczają istotę i są szczytem całego roku liturgicznego. Rozpoczynają się w Wielki Czwartek Mszą Wieczerzy Pańskiej, a kończą nieszporami Niedzieli Zmartwychwstania. Punktem kulminacyjnym jest obchód Wigilii Paschalnej w Wielką Noc.

Liturgia tych dni koncentruje się na końcowych wydarzeniach ziemskiego życia Chrystusa. Ukazuje przede wszystkim Jego ostateczne zwycięstwo nad grzechem i śmiercią, w tym również i nasz udział w tym zwycięstwie. W te wielkie dni nie tylko wspominamy, ale i uobecniamy w liturgii dzieło naszego Odkupienia: poprzez Wieczernik - Ogrójec, śmierć na Kalwarii i Grób, do zwycięskiego i chwalebnego Zmartwychwstania. Jest to jedna jedyna Pascha (przejście przez śmierć do życia), w której i my już dziś w sposób sakramentalny uczestniczymy. Paschalne wydarzenie zbawcze Chrystusa znajduje swoją wyjątkową syntezę i szczytową formę obrzędową w uroczystej liturgii Wigilii Paschalnej. To właśnie w Noc Paschalną uobecnia się i łączy w jedno: przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Trzy dni Chrystusa ukrzyżowanego, pogrzebanego i zmartwychwstałego stanowią trzy etapy jednego wydarzenia zbawczego, które nawzajem się warunkują i uzupełniają. Dlatego chrześcijanin winien dołożyć wszelkich starań, aby uczestniczyć we wszystkich dniach Triduum Paschalnego by przeżyć je owocnie.

W Wielki Czwartek na wieczornej liturgii gromadzimy się w wokół Chrystusa Pana jak uczniowie na Ostatniej Wieczerzy. Zanim Jezus odejdzie do Boga Ojca zostawia nam Testament miłości. Tym Testamentem jest On sam, pozostający z nami pod osłoną sakramentu Eucharystii, której ustanowienie w tym dniu świętujemy. Tradycyjne wspomnienie ustanowienia sakramentu kapłaństwa będziemy obchodzić w tym roku 28 maja. Odchodząc Chrystus zobowiązał nas do kierowania się w życiu zasadą miłości: „To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak ja was umiłowałem”. Zostawił nam jej wymowny przykład - umywając nogi swoim uczniom. Na zakończenie liturgii Kościół zaleca wiernym adorację Najświętszego Sakramentu w kaplicy przechowania zwanej Ciemnicą.

W Wielki Piątek w skupieniu i ciszy gromadzimy się na sprawowanie pamiątki męki i śmierci Jezusa Chrystusa. Liturgia zaprasza nas przede wszystkim do rozważenia biblijnego opisu męki Pańskiej, a następnie do adoracji i uczczenia Krzyża świętego. Podkreśla jednak bardziej chwałę odkupienia przez krzyż niż poniżenie przez mękę. Wspominając śmierć Chrystusa, pamiętamy, iż nie była ona dla Niego klęskąi przegraną. Była zwycięstwem, bo została opromieniona blaskiem zmartwychwstania. Zgodnie ze zwyczajem na zakończenie, eucharystyczne Ciało Chrystusa, które na zawsze jest gwarancją naszego wyzwolenia z niewoli grzechu i śmierci, a tym samym naszego zmartwychwstania, zostaje uroczyście przeniesione do tzw. Grobu Pańskiego, by Go adorować.

W Wielką Sobotę do południa błogosławi się pokarmy na stół wielkanocny. Ofiarę Chrystusa symbolizuje baranek, a nowe życie Zmartwychwstałego poświęcone jajko, którym przepełnieni wielkanocną radością dzielimy się wzajemnie przy składaniu sobie życzeń. Lansowany zajączek nie odnosi się do żadnych religijnych treści, dlatego nie powinien znajdować się w „święconce”.

W Wigilię paschalną w Wielką Noc przeżywamy najważniejsze wydarzenie w dziejach świata i ludzkości, jakim było przejścia (pascha) Jezusa ze śmierci do nowego życia przez zmartwychwstanie. Ta tajemnica zbawcza w liturgii tej Nocy staje się dla nas teraźniejszością. Rozpoczynamy ją w zewnętrznej ciemności liturgią światła. Istnieje głęboka wymowa stopniowego rozpraszania ciemności przez „Światło Chrystusa”. Z Nim przechodzimy z ciemności śmierci do światła nowego życia (zapalając przyniesioną świecę). Symbolikę światła i świecy paschalnej, a także teologiczną wymowę całej Wielkiej Nocy, tłumaczy nam orędzie wielkanocne „Exsultet”. Płomień światła jest również znakiem gotowości i czuwającego oczekiwania. Dlatego po obrzędzie światła Kościół rozważa wielkie dzieła, jakie Pan Bóg dokonał dla swego ludu. Obfity zestaw czytań jest cechą charakterystyczną wigilii. Trzecia część liturgii nawiązuje do wody chrzcielnej, która jest symbolem życia nadprzyrodzonego, znakiem rozpoczynającym życie Boże w człowieku. Dlatego chrzest i odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych ma poczesne miejsce w liturgii Nocy paschalnej. To właśnie ten sakrament wszczepia nas w paschalne misterium Chrystusa. Liturgia światła, słowa Bożego i chrztu jest wprowadzeniem i warunkiem radosnego spotkania ze Zmartwychwstałym na uczcie eucharystycznej. W sposób sakramentalny w Eucharystii Wielkiej Nocy uobecni się przejście Chrystusa przez śmierć do nowe go życia. Ten dar życia otrzymują również wszyscy uczestnicy uczty paschalnej, posilający się Ciałem i Krwią prawdziwego Baranka Bożego. Po Wigilii Paschalnej odbywa się procesja rezurekcyjna. Jest ona uroczystym ogłoszeniem światu Zmartwychwstania Chrystusa i wezwaniem całego stworzenia do udziału w triumfie Zmartwychwstałego.

 Życzymy radosnego przeżycia Świąt Zmartwychwstania -  Redakcja