„Pielgrzymowanie daje dużo radości z doświadczenia żywego Boga,
w swoim zmęczeniu, w swojej ofierze, i w spotkaniu z drugim człowiekiem”.

W piątek 17-go maja z modlitwą i śpiewem „Ruszaj, ruszaj, ruszaj tam…” wyruszyliśmy przez Ziemię Lubuską i Śląsk do Małopolski i na Podkarpacie.

Myślibórz

Z radością w sercu, z pieśnią, modlitwą i błogosławieństwem wyruszyliśmy na naszą pielgrzymkę do południowo-wschodniej Polski. Nieznany dla mnie region bardzo mnie zauroczył. Pierwszym przystankiem na naszym pielgrzymkowym szlaku był Myślibórz i Sanktuarium Miłosierdzia Bożego. „Miejsce wybrane przez Boga” – o którym pisała w swoim „Dzienniczku” święta siostra Faustyna.

Wizje, które za przyczyną Boga doświadczyła, dotyczyły niedużego kościółka z charakterystycznym witrażem i nowego Zgromadzenia jakie miało powstać przy tym kościele.

Zgromadzenie Sióstr Jezusa Miłosiernego zostało założone w 1947 roku przez księdza Michała Sopoćko – spowiednika siostry Faustyny, który w tym właśnie roku przybył z pierwszą wizytą do sióstr w Myśliborzu. Po modlitwie w kościele ksiądz Michał wyszedł bardzo poruszony, gdyż zobaczył kościółek dokładnie taki, jak go opisała w wizjach święta siostra Faustyna – był w nim witraż przedstawiający scenę ukrzyżowania z krzakiem dzikiej czerwonej róży u stóp krzyża.

W Sanktuarium znajdują się relikwie błogosławionego ks. Michała Sopoćko i św. siostry Faustyny, a jest to kość z małego palca u jej nogi, gdyż siostra Faustyna bardzo pragnęła być fizycznie w tym miejscu, na co nie pozwoliła jej choroba.

Przed obrazem Jezusa Miłosiernego wierni wypraszają wiele łask m.in. małżonkowie modlą się o potomstwo. Obok kaplicy jest ściana na której umieszczane są zdjęcia dzieciątek powołanych do życia z łaski Bożej.

Sanktuarium Miłosierdzia Bożego  jest miejscem „wybranym przez Boga”, miejscem które siostra Faustyna widziała w swoich wizjach, jeszcze zanim powstało zgromadzenie. Miejsce w którym miłosierny Bóg pragnie udzielać swoich łask w szczególny sposób , do którego przybywają pielgrzymi , w którym i my mogliśmy modlić się przed przepięknym obrazem Jezusa Miłosiernego , witającego uśmiechem każdego , wchodzącego do kaplicy.

Donata

Chwarszczany

Przed nami kościół rzymskokatolicki – miejsce o którym istnieniu większość nas pielgrzymów nie miała pojęcia. Stajemy zadziwieni: niebywała konstrukcja pośród pustkowia. Budowla podobno nie mająca analogii nigdzie na świecie. Jednonawowa świątynia z dwoma wieżami zbudowana przez templariuszy (Zakon Ubogich Rycerzy Chrystusa powstały w Jerozolimie), którym w 1232 r. książę Władysław Odonic nadał Chwarszczany. Pamięć o Królestwie Jerozolimy templariusze utrwalili w wieżach. Obydwie posiadają na szczycie małe półkuliste kopułki – w ikonografii średniowiecznej symbol Jerozolimy. Stąd też wieże – elementy nawiązujące do legendarnego opisu świątyni Salomona. Gdy w 1312 r. został zlikwidowany zakon templariuszy, majątek przejęli na 100 lat Joannici, a w wyniku reformacji w XVI w. kaplica dzieląc losy całej Ziemi Pomorskiej służyła przez 400 lat protestantom. Po II wojnie światowej została przywrócona kultowi katolickiemu – powstał kościół pw. św. Stanisława Kostki, który pozostaje pod duszpasterską pieczą księży salezjanów z Sarbinowa. W skupieniu modlimy się dziękując Bogu za przywrócenie nam tej niezwykłej świątyni.

Elżbieta

Ośno Lubuskie

Kolejnym miastem na trasie pierwszego dnia pielgrzymki to położone w woj. lubuskim, powiecie słubickim – Ośno Lubuskie. Stara słowiańska osada. Pierwsza wzmianka pisemna o Ośnie pochodzi z 1251 r. (Ośno wymienione zostało w spisie posiadłości biskupa lubuskiego Wilhelma). Początkowo była to osada targowa, gród obronny z podgrodziem o czym świadczą zachowane zabytkowe mury obronne z XIV-XV wieku z 12 basztami. Z czasem uległ przekształceniu w miasto. Najstarszą budowlą miasta jest kościół pw. św. Jakuba Apostoła. Gotycka, okazała budowla, z wysoką masywną wieżą z lat 1298-1380 do XIX w. z kamienia i cegły dominuje nad miastem. Na przestrzeni wieków kościół był dwukrotnie odbudowywany po pożarach. Stanowi wyjątkowo cenny przykład zabytkowej architektury gotyckiej o dobrze zachowanej formie. W 1945 r. po wyjeździe protestanckiej ludności niemieckiej, zamieszkali tu polscy katolicy. Staraniem księdza J. Abramskiego w roku 1963 dokonano konsekracji ołtarza. Obecny wygląd wieży kościoła pochodzi z XVI a sklepienia z I połowy XIX wieku. W latach 1988-1992 dokonano gruntownej regotyzacji (przywrócenie czystości stylistycznej) wnętrza kościoła.

Do najcenniejszych zabytków wyposażenia kościoła należą: ołtarz główny z 1627 r. (pięciokondygnacyjny późnorenesansowy przedstawia na poszczególnych poziomach: Ostatnią Wieczerzę, Ukrzyżowanie, Zmartwychwstanie, Wniebowstąpienie, Sąd Ostateczny, zwieńczenie ołtarza to rzeźba Pelikana symbolu Eucharystii), ambona z 1619 r. oraz kamienna chrzcielnica z 1667 r. Kościół od ponad 10 lat jest w ciągłym remoncie. Ocena stanu technicznego potwierdziła pilną potrzebę wzmocnienia niemalże całej konstrukcji aby nie doszło do katastrofy budowlanej. Kapłan który spotkał się z naszą grupą pielgrzymów mówił o tych problemach z ogromnym zaangażowaniem, wiedzą i troską. Zakres zadań inżynierskich wymaga stałej pomocy finansowej Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Wojewody i Samorządu Lokalnego. 

Ola

nasz adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.